053*

Zachtjes sloop ik op mijn tenen door het huis. De pijn in mijn enkel was grotendeels weggetrokken en de jongens lagen te slapen. Ja, zo laat was het alweer. Niet dat we vandaag ook maar iets hadden gedaan, als je slapen en bankhangen niet mee telt. Ik had een lange trainingsbroek aan en een iets te groot shirt met daaronder mijn gympen. Ik was van plan om naar het bos te gaan, om weer te gaan wandelen, maar dit keer zonder Tom, zonder iemand. Alleen, gewoon in het donker, rond 1 uur 's nachts.

Weer snoof ik de heerlijk zoete geur op van de miljoenen dennennaalden en sloot ik genietend mijn ogen. In de verte klonk het kolkende riviertje dat aan de rand van het bos stroomde. Tom zou me niet missen, niet nu, midden in de nacht, morgenochtend zou ik weer terug zijn, niemand die het merkt. Glimlachend liep ik verder, geen idee waar ik nu was, maar dat maakte niet uit toch? Het bos was vrij klein dus ik kon moeilijk verdwalen. Ik had geen zaklamp, die had ik trouwens toch niet nodig. De heldere, volle maan zorgde voor een goed zicht, misschien zelfs een beetje sprookjesachtig. Ik passeerde een meertje, dat ik meende ergens van te herkennen. Met gefronsde wenkbrauwen liep ik verder, diep nadenkend over waar ik het meertje van zou moeten kennen. Langzaam maar zeker begon ik te beseffen wat ik aan het doen was. Als Tom wakker zou worden, zou hij merken dat ik weg ben en me zeker gaan zoeken, wie weet hoe erg Bill dan in paniek zou raken? Sukkel! Ik sloeg mezelf zacht tegen mijn hoofd en draaide me direct om. Sneller en sneller liep ik tussen de bomen door, langs het meertje af, waar ik plotseling halt hield. Dat meertje... Was dat toevallig hetzelfde meertje als die toen in mijn droom in de nacht dat we terug zouden rijden van het ziekenhuis? Vlak voor mijn neus doemde een steeds dikker wordende mist op. Shit... Foute boel.



3+ reacties voor vervolg?