Sneep’s verhaal

8. Sneep’s verhaal:

TIK TAK TIK TAK. nijdig keek Sneep naar de klok, ze had hier al een uur geleden moeten zijn. Snel keek hij naar Samantha die voor hem zat.
'Alles goed, professor?’ vroeg ze aan hem.
'Nee, Juffrouw Zwarts, u zus is al een uur te laat. En volgens mij was ik vrij duidelijk,negen uur in mijn kantoor.' Langzaam ging hij achter zijn bureau zitten en een lange zucht ontglipte tussen zijn tanden.
‘Wilt u vertellen waarom u ons wilde spreken, professor?’ vroeg Samantha aan haar afdelingshoofd.
Sneep keek haar zwijgend aan. ‘Ik heb een bericht gehad van jullie vader. Hij was er niet blij mee dat jij tijdens de zwerkbal training gevallen was en op de ziekenzaal moest gaan liggen. En daarom komt hij…’maar verder kwam hij niet want op dat moment kwam Emily haastig binnen rennen.
‘Sorry dat ik zo laat ben, professor.’ Zei ze hijgend terwijl ze snel naast haar zus ging zitten. ‘Ik..’
‘Bespaar me uw smoesjes juffrouw Zwarts.’ Zei Sneep, haar woorden afbrekend. ‘U bent weer te laat.’
‘Ja, maar.’ Stotterde Emily. ‘Ik…’
‘Ik wil niks meer horen.’ Sneep stond dreigend op en liep om zijn bureau heen en ging voor de tweeling staan. Zijn ogen stonden kil en liet niet zien wat ze eigenlijk uit straalde en zijn houding verraadde even min wat het hart van hun leraar werkelijk voelde.
‘Zoals ik net tegen uw zuster zei, heb ik bericht van uw vader gehad. Hij is niet bepaald blij toen hij hoorde dat zijn dochter in de ziekenzaal kwam te liggen.’ Terwijl hij dit zei keek hij Samantha even aan. Die kreeg een merkwaardig gevoel over haar rug, als ze daar aan zou terug zou denken, zou ze hebben gedacht dat ze het maar al te fijn vond.
‘Oke, vader is er niet blij mee,’ zei Emily, terwijl ze haar leraar aan keek . ‘Maar zoiets gebeurt toch bij iedereen?’
‘Niet in mijn familie,’ zei donkere stem achter hun.
geschrokken keken de zusjes om, uit de haart stapte niemand minder dan Gabriël Zwarts. de stilte was goed voelbaar. Gabriël liep langzaam op zijn dochters af en omhelsde ze.
‘ Ik was zo geschrokken, Samantha,’ fluisterde hij. ‘Je moeder en ik waren zo bang dat je het niet zou redden en dat je dood zou zijn.’
Samantha gaf haar vader een knuffel. ‘Alles is goed nu, dank zij de goede zorg van madame Pleister en dat van professor Sneep ben ik weer helemaal beter, en ook dank zij de hoop van Emily.’
Emily glimlachte en gaf Samantha een knuffel. toen keek ze haar vader vragend aan.
‘Maar vader wat doet u hier?, hoort u niet thuis bij moeder te zijn?’
Emily zag dat haar vader haar niet aan keek, maar zijn blik strak op Sneep gericht hield.
‘Ik ben hier voor professor Sneep. Ik wilde je graag even spreken, Severus. Het gaat om mijn dochters.’
zowel Samantha als Emily merkte op hoe Gabriël het woord dochters uitsprak. Geen van beide wilde iets zeggen en bleven dicht bij elkaar staan. Maar er viel Emily wel iets op aan de houding van haar docent. Zachtjes stootte ze Samantha aan en wees naar het gezicht van Sneep.
Sneeps gezicht was in een getrokken toen Gabriël het woord dochters zei. Zijn linkerhand was langzaam naar zijn borst gegleden. Toen hij za dat Samantha en Emily naar hem keken trok hij hem terug, maar een glinsterende ring was duidelijk zichtbaar geworden.
‘Ja, dat is goed, Gabriël,’ zei Sneep snel. ‘Jullie kunnen gaan, meisjes. Morgen bespreek ik het wel verder.’
Zo gauw ze konden liepen de tweeling het kantoor uit.

‘Zag je Sneep’s gezicht?’ vroeg Emily. ‘Hij vond het niet leuk toen vader dochters zei. Hij greep letterlijk naar zijn hart. Zou ie iets te verbergen hebben?’ ze keek Samantha vragend aan.
Maar die haalde haar schouders op. ‘Geen idee, maar wat ik me af vraag, is Sneep getrouwd?,’ Ze bleef staan en keek Emily vragend aan. ‘Ik bedoel had je zijn vinger gezien, hij droeg een ring!’
Emily bleef ook staan. ‘Ja, ik begrijp wat je bedoelt, maar ik kan het nog steeds niet begrijpen. Sneep die getrouwd is?. Dat kan ik niet geloven.’ Emily schudde haar hoofd en keek uit het raam. ‘Maar nu weten we nog steeds niet waarom Sneep ons wilde spreken.’
‘Ja,’ zuchtte Samantha en staart ook uit het raam. ‘Als ik wist waarom dan…’ maar haar stem brokkelde langzaam af. ‘Ik vraag me af wat vader te bespreken heeft dat niet via een uil. En waarom sprak hij het woord dochters zo raar uit?’
Emily haalde haar schouders op. ‘Geen idee, het klonk alsof vader niet kan begrijpen dan wij zijn dochters zijn, of het leek alsof hij Sneep graag wilde laten zien dat hij kinderen had en hij niet. Heey denk je dat Sneep met die nieuwe professor was getrouwd?’
Samantha trok een wenkbrauw op en keek haar zus vragend aan. ‘Denk het niet, professor Sneep heeft nooit verteld dat ie getrouwd was. En daarbij’ voegde ze er aan toe, toen Emily haar mond open deed. ‘Professor Sneep heeft ook nooit laten merken dat hij Professor Pierce kent, of heeft gekend.’
‘O.’ Emily deed haar mond weer dicht, en ze keek met haar ogen naar de grond. Maar toen klaarde haar gezicht weer op.
‘Ik moet je nog wat vertellen,’ zei ze vrolijk. ‘Ik ga morgen met William naar Zweinsveld. Hoe geweldig is dat?’
‘Maar dat is geweldig,’ Samantha glimlachte van oor tot oor, ‘Ik ben zo blij voor je. Ik hoop dat het gezellig wordt.’
Nu begon Emily van oor tot oor te glimlachen. ‘Dank zus. Maar ik ga nu naar de toren van Ravenklauw, voor dat Vilder me betrapt.’
Snel gaf ze haar tweelingzus een knuffel en rende de kerkers uit. Samantha keek haar na en glimlachte hoofdschuddend. Toen wende ze zich naar de deur van Sneep, ze wilde heel graag weten waarom Sneep hun wilde spreken. En wat haar vader hier deed.
Zachtjes liep ze op de deur af en hoorde hoe haar vader tegen Sneep praatte.
‘De heer van het duister wil graag dat Samantha en Emily tot dooddoeners worden gemerkt.’ hoorde ze haar vader zeggen.
‘Maar ze zijn nog veel te jong om dooddoener te zijn.’ Sneep trapte een stoel om. ‘Dat begrijpt de heer van het duister toch wel. Alsjeblieft Gabriël, we zijn al zo lang vrienden. Kan je het niet aan de heer vragen of hij een jaartje of twee wil wachten, dan zijn de tweeling oud en sterk genoeg om het duistere teken te dragen. Ik weet dat de twee het willen dat kan ik zien.’
Gabriël haalde hoorbaar zijn neus op. ‘ Je praat als een vader, die het over zijn lief hebbende dochters heeft. Ik weet dat je nooit een dochter heb gehad of zelfs maar hebt kunnen opvoeden, maar ik zal doen wat je vraagt. Al begrijp ik niet waarom.’
Toen wende hij zich tot de haard. ‘Ben je trouwens nog bij het graf van je vrouw geweest?. Zestien jaar al weer he?’
Samantha kon Sneep’s gezicht niet zien maar hoorde wel hoe Sneep met een brok in zijn keel antwoorde: ‘Ja Zestien jaar. Mag ze vooraltijd rust hebben gevonden.’
‘Ik moet gaan, zeg tegen Samantha en Emily dat ik ze snel een bericht zal sturen.’ Toen hoorde ze een haard en wist ze dat haar vader via het brandstof netwerk weer weg was.
Zachtjes opende Samantha de deur. Sneep was langzaam in zijn stoel gezakt en tranen wigelde over zijn wangen.
‘Dit moet Emily weten.’ Mompelde Samantha, die niet doorhad dat Sneep haar hoorde.
‘WIE IS DAAR?’
Verschrikt liet Samantha de deur los en die gleed met een smak open. Sneep die geen idee had dat dat ze had staan luisteren keek wat minder boos.
‘O !, Samantha ben jij het. Wat is er?’
Maar Samantha schudde haar hoofd, ‘Niets, proffesor Sneep. Ik eh, ik moet gaan. Moet nog wat aan Emily geven.’ En zo snel ze kon rende ze de kerkers uit in de richting van de toren van Ravenklauw.
Hopelijk is Emily nog niet in haar leerlingenkamer, want dit moet ze weten.