Hp|| Cigarettes and Valentines|| GW 25

Lucca en George liepen na het eten samen de gangen door. Ze waren de andere kant dan de rest op gegaan, simpel weg om even alleen te zijn. Lucca kreeg de hik, wat George erg vermakelijk vond. Lucca sloeg George tegen zijn boven arm aan.
‘Stop nou met lachen,’ Lucca hikte even, ‘dit is niet grappig.’ Zei ze en keek George met een frons aan toen hij nog harder begon te lachen.
‘Sorry.’ Grinnikte George en sloeg een arm om haar heen. ‘Maar het ziet er zo grappig uit.’
George zijn gezicht leek even op te lichten. Hij had een plan voor een nieuw product voor zijn, en zijn broer hun winkel.
‘Wat is er?’ Vroeg Lucca en keek naar zijn gezicht.
‘Niets hoor, ik moest alleen even aan iets denken.’ Zei George.
Hij vond het moeilijk om dit voor haar geheim te houden maar hij en Fred hadden aan elkaar gezworen dat ze het aan niemand zouden vertellen. Wat er ook was gebeurt.
‘OK.’ Zei Lucca en haalde haar schouders op. ‘Wanneer is de nieuwe bijeenkomst?’
‘Volgende week nog iets. We zullen de dag wel door krijgen.’ Zei George. ‘Oh wacht ik heb nog iets voor je.’ Zei hij en viste de Galjoen waarmee ze berichten doorgaven uit zijn broekzak. ‘Hier, houd deze goed bij je.’ Fluisterde hij in haar oor. ‘Ik zal alles nog wel een keer uitleggen.’

‘Nee, houd je mond Rose.’ Zei Lucca toen ze door de gangen liepen. ‘Nee, zeg dat nou niet. Ik vervloek je waar je eigen ouders bij staan als je dit doet.’
‘Luuc, waarom zou je me vervloeken waar mijn eigen ouders bij staan?’ Vroeg Rose terwijl ze een raar gezicht trok.
‘Geen idee, het was een improvisatie.’
Rose sloeg zichzelf voor haar hoofd en schudde deze.
‘Maar je zegt het niet hoor, je vraagt het ook niet. Ik sta voor gek.’
‘Natuurlijk sta je niet voor gek.’
‘Nee, ik lijk alleen maar dom.’ Zei Lucca en rolde met haar ogen.
‘Maar je wilde het toch weten?’
‘Ja maar niet nu. Het is bijna acht uur. Ik wil niet weten wat ze in de leraren kamer doen.’
Lucca ging aan Rose haar arm hangen. ‘Doe nou niet.’ Jammerde ze en probeerde de andere kant op te lopen.
‘Maar dan maak je het huiswerk toch goed.’ Zei ze en keek haar verwondert aan.
‘Oh ik maak dat toch bijna nooit, laat staan perfect. We kunnen het vast wel aan Hermelien vragen.’
‘Die heeft die stof nog niet eens gehad.’
‘Een boek in de bieb dan?’
‘Heb je enig idee hoeveel werk dat is?’
‘Ja, maar je gaat het toch niet vragen aan een leraar ’s avonds?’
‘Ik zie het probleem niet hoor.’
‘Maar ik wel.’
Nu stond Lucca aan de andere kant van de gang terwijl Rose al bijna bij de lerarenkamer was.
‘Kom hier Rose!’ Zei Lucca en wees driftig naar de grond naast haar.
‘Goed dan.’ Zuchtte Rose en begon langzaam weer terug te lopen. ‘Maar het is je eigen schuld als je het niet goed inlevert.’
Lucca haalde alleen haar schouders op en begon verder te lopen. Ze stak haar handen in haar zakken en keek naar het plafond. ‘Maar jij snapt het ook niet, anders zou je het me wel uithebben gelegd.’ Zei Lucca en keek Rose vragend aan. ‘Toch?’
Rose en Lucca zwegen beide. Tot Lucca met grote ogen naar Rose keek.
‘Jij gebruikte mij gewoon als een excuus!’ Riep ze uit. ‘Ik ben zo trots op je.’ Zei Lucca met een twinkeling. ‘Brave meid.’
‘Ik ben er niet trots op hoor.’ Zei Rose mokkend.
‘Maar ik wel.’
Rose schudde alleen haar hoofd en Lucca liep met een huppelpas verder. ‘Ik zie je morgen wel weer.’ Zei Rose toen Lucca de andere kant op ging. Lucca zwaaide en liep de trap op.