~002

Ik kijk in de spiegel. De ogen die me aanstaren staan droevig. Enorme wallen bevinden zich onder mijn ogen. Opgedroogde tranen lopen in banen over mijn wangen. Ik pak het mesje. 'Niet doen! Je weet dat je het niet moet doen, Emily! zegt een stem in mijn hoofd. Ik denk aan de droom. 'You can do it Emily!' zei de jongen. Wat kan ik? Er loopt een verse, zoute traan over mijn wang. Dan wordt er op de deur geklopt. Ik leg het mesje weg en loop naar de deur. Ik veeg de traan weg en kijk nog snel even in de spiegel. Ik zet mijn allerbeste glimlach op. Het is Lucy. "Hello dear, just wondering if you're okay!" zegt ze lief. Hoe doet ze dat toch, die perfecte timing. "Hey Lucy, I'm okay, thanks. I was just going to the bakery, to get my breakfast." lieg ik. "Nice to hear. Shall I show you a great and cheap bakery?" zegt ze. "Sure" antwoord ik terwijl ik mijn tas en jas pak. Ik loop achter Lucy aan naar beneden. We lopen over straat en slaan een klein straatje in. Ik trek mijn jas verder dicht. Toch wel gezellig, die kerstsfeer. Het straatje is enorm druk en smal, maar dat maakt het nou juist zo gezellig. Overal hangen lampjes, en de winkels zijn ook mooi verlicht. Ik snuif de lucht van een ontwakend Londen op. Dan stappen we een kleine bakkerij binnen. Het ruikt er heerlijk! Overal waar ik kijk zie ik lekkere broodjes, croissantjes en taartjes. Ik krijg opeens vreselijk honger, want ik heb gisteravond niet echt gegeten. Lucy zegt dat ze weer terug moet. Ik bedank haar en bestel twee croissantjes. Dan loop ik verder het straatje in terwijl ik mijn croissantje opeet. Als ik het straatje uit ben kom ik bij een park aan. Het is een ander park als gister. Het doet me denken aan... 'Niet aan denken, Em. Niet nu!' zegt de stem. Het lukt me niet om het uit mijn hoofd te zetten. Mijn benen worden slap, ik zie vlekken voor mijn ogen en wankel. Ik val op de grond. "William!" fluister ik. Ik sleep mezelf naar een bankje. Niemand helpt me. Niemand mag me. Tranen lopen over mijn wangen. Mijn hand gaat naar mijn tas. Ik haal het mesje er uit. Ik weet dat ik dit niet moet doen, maar het voelt zo goed wanneer het bloed langs mijn pols loopt. Mensen kijken. Mensen blijven staan. Niemand doet iets. Normaal had ik die aandacht heerlijk gevonden, maar nu wordt het me teveel. Ik pak mijn tas en ren weg. Weg van hier. Ik ga onder een standbeeld zitten. 'Emily, you can do it!' zegt de stem van de jongen. Ik kijk om me heen. Niemand. Met trillende handen pak ik het kaartje uit mijn jaszak. Daarna toets ik het in op mijn mobiel. "Yes?" zegt een heldere stem. Dé heldere stem. "I... I need you" snik ik. "Who is this?" vraagt hij. "Emily" fluister ik. Ik kan niet meer normaal praten. Tranen stromen over mijn wangen. "You gave me you're number yesterday" stamel ik. "Oh, I remember! Where are you?" vraagt hij. "I don't know... I'm in the park. I don't know what park" huil ik. "Is there a statue somewhere? And so yes, what kind of?" zijn stem klinkt bezorgd. Ik kijk om me heen en besef dat ik onder een standbeeld zit. "Yes, it's a man on a horse" zeg ik. "OK, I think I know where you are. Stay there, promis me, OK?" zegt hij. "I promise" zeg ik. Dan hangt hij op. Ik weet niet wie hij is, maar het voelt vertrouwd. Eindelijk iemand die bezorgt om me is. Ik veeg het bloed van mijn polsen en trek mijn jas er overheen. Dat hoeft hij niet te zien.