~001

Ik open mijn ogen en schrik op. Heb ik geslapen? Ik kijk snel op mijn horloge hoe laat het is. Half zes, dat betekend dat ik hier zeker een half uur heb zitten slapen. Ik voel in mijn zakken op zoek naar mijn portemonnee. Gelukkig zit hij er nog in. Ik sta op en besluit wat te gaan eten. Niet dat ik daar heel veel zin in heb, maar het zal toch moeten. Ik stap de mcDonalds binnen en bestel een kipmenu. Ik hou normaal altijd van kip, maar vandaag smaakt het me niet. Totaal niet. Ik pak mijn jas en loop de mcDonalds uit. Mijn eten laat ik staan. Ik besluit de stad te gaan verkennen. Eigenlijk was dat een heel slecht plan, want nu loop ik maar wat doelloos door de straten van London te dwalen. Alleen. Zoals altijd. Er spelen weer tranen op. Niet nu! Ik wil niet dat ze me zien huilen. "Are you okay?" vraagt een bezorgde stem. "Yeah, I'm fine, it's just..." probeer ik te ontkennen. "Here, I have to go, but call me if you need someone" zegt hij terwijl hij een kaartje in mijn handen duwt. Ik staar hem na. Er heeft nog nooit iemand zo aardig tegen me gedaan, waarom hij wel? Ik besluit het kaartje in mijn binnenzak te doen om het niet te veriezen. Niet dat ik hem ooit bel, hij zal me raar vinden, helemaal als ik hem uitleg hoe ik hier terecht ben gekomen. Hij zal me in de steek laten, en dat wil ik niet nog eens. Meer tranen. Door mijn tranen heen zie ik een vervallen oud hotelletje staan. Ik loop erheen, tja, iets beters kan ik toch niet betalen.
De oude vrouw achter de balie stelt zich voor als Lucy. Ze wil ook graag dat ik haar zo aanspreek. Ik neem haar goed in me op wanneer ze een verhaal vertelt over hoe ze dit hotelletje begonnen is. Ze heeft korte, grijze krullen met hier en daar nog een plukje zwart haar. Haar bleke huid rimpelt nogal, wat alleen maar erger wordt als ze glimlacht. "You're not listening, are you" zegt ze met een lachje op haar gezicht. "No, I'm sorry. I'm really tired, it's been a long day" zeg ik. "That's OK, I understand. You know, I give you the room with some discount, because I think you deserve it." zegt ze. Ik glimlach zwakjes en zeg "That's really nice of you, Lucy. Thanks! See you tomorrow!" en wil naar boven lopen. Lucy kijkt me met een doordringende blik aan. Ze loopt op me af en slaat haar armen om me heen. "I guess you need a hug. You don't look well, are you okay?" vraagt ze bezorgd. "Yeah, I'm alright, just need some sleep" mompel ik een beetje overdonderd door haar onverwachte omhelzing. Ik loop de trap op naar mijn kamer. Ik steek de sleutel in het slot en open de krakende deur. Het eerste wat mij opvalt is het schilderij van een knappe jonge vrouw. Ze lijkt op Lucy. De rest van de kamer is knus, gezellig maar wel ouderwets ingericht. Ach, dat heeft ook wel wat. Ik zet mijn tas neer en loop richting de slaapkamer, waar een prachtig tweepersoons hemelbed staat. "Wauw" mompel ik. Het bed is al helemaal opgemaakt, ik kan er zo induiken. Ik besluit om nog even een kop thee te nemen en dan te gaan slapen. Op naar de volgende dag in Londen. Onzeker over wat die dag me zal geven val ik in een diepe slaap.

Ik zit in een kamer. Het lijkt op een oude balzaal. Overal flikkeren fakkels aan de muren. In het midden staat een standbeeld. Daarnaast staat een jongen. "Emily, why are you so sad?" vraagt hij me. Hoe weet hij mijn naam? "Wie ben je?" vraag ik. "Emily, just tell me, you can trust me!" zegt hij weer. Dan begint de zaal te trillen. Er vallen brokstukken naar beneden, en binnen de kortste keren zie ik niks meer door het stof. "Wacht!" roep ik, naar de jongen die ik niet meer kan zien, ook al spreekt hij geen nederlands waarschijnlijk. "Wacht!". Ik hoor nog een vage "Emily, you can do it!" en dan trekt de stof op, en ben ik alleen in het bos. "Nee!" schreeuw ik "Niet hier! Ga weg William! Ik haat je!".