~|| 012 ||~

"Hoi Papa." Riep ik vrolijk, en ik liep naar hem toe.
"Charlotte?" Vroeg hij verbaasd."Je bent verandert." Hij trok me in een knuffel.
"Kijk, dit is Sarah." Zei ik -na het knuffelen- terwijl ik Sarah oppakte.
Sarah snapte er niets van en keek me verward aan.
"Saartje, dit is je opa." Suste ik zachtjes, en haar ogen begonnen opeens te glinsteren. Ze gebaarde met haar armen dat ze Caius wilde knuffelen, en ik gaf haar aan hem.
"Opa." Brabbelde ze verwonderd, terwijl ze hem nieuwsgierig aanstaarde.
"Sarah." Zuchtte hij trots. "Je lijkt op je moeder." Hij kietelde haar onder haar kinnetje.
Ze begon te giechelen, en trappelde tevreden met haar beentjes.

"Heb je nu een gave?" Vroeg Caius tenslotte.
Ik knikte blij. "Ja, ik kan mensen laten doen wat ik wil."
"Dat is wel oké." Mompelde hij.
"Ik moet nu gaan." Jammerde ik. "Ik kom later wel weer terug."
"Oké, tot ziens." Richtte hij op Edward en mij. "Pas je goed op je moeder?" Dit keer had hij het tegen Sarah.
"Pa-ap." Zuchtte ik geïrriteerd. "Het is nog maar een kind."
"Ja, jij ook." Antwoordde hij, en ik rolde met mijn ogen.

Zo ging het geliefde leventje verder.