016 - Please dad, stop, you are killing me.

Liam POV
Ik rommel nog wat na in mijn zakken. Ik hoorde wat gemompel. Ik werp een blik naar Niall vanuit mijn ooghoek en zie hem naar me kijken, met één oog open. Ik ga meteen op zijn bed zitten. ‘Niall, gaat het wat beter met je?’ vraag ik. Hij knikte ja en keek toen recht in mijn ogen. Ik verzink helemaal in zijn ijsblauwe ogen, als Niall kucht, schrik ik op en direct bloos ik. Ik verberg mijn –inmiddels- rode wangen achter mijn kraag. ‘Ik moet gaan.’ Mompel ik. ‘Ik zie je misschien nog wel.’ En ik loop de kamer uit.

Ik loop op straat en kijk hoe laat het is. Al bijna 7 uur, ik moet rennen. Maar ik maak geen aanstalten om hard te gaan rennen, geen energie over. Met mijn handen in mijn zakken loop ik wel iets harder naar huis. Als ik eenmaal voor de deur sta en net de deur open wil draaien komt mijn vader al naar buitengestormd. Hij trekt me mee naar binnen aan m’n kraag en duwt me hard tegen de trapleuning aan. Hij doet de deur met een klap dicht en loopt weer terug naar de woonkamer, terwijl ik lig te creperen van de pijn, ik zak onderuit en sluit langzaam mijn ogen.