(no subject)

Ik voel me opgelucht nu ik mijn verhaal vertelt heb aan Febe. Wat ze niet weet is dat dit nog niet eens de helft is! De rest vertel ik later wel eens. Ik heb het nare gevoel dat Febe ook haar geheime verhaal heeft. We zitten in wiskunde en ik kijk naar buiten. De leerkrachten doen al geen moeite meer om mij te betrekken in de les. Ze weten dat ik er alles aan doe om niet mee te moeten doen. Opletten doe ik ook niet, maar mijn punten vallen mee dus het kan hen en mijn ouders niet veel meer schelen. Het is niet dat ze niet om me geven, maar ze weten dat er niets aan te doen is. Ik sluit me gewoon graag af van de buitenwereld. Behalve van Febe. Bij haar voel ik me rustig. We hebben nog een hele tijd gebabbeld in het park en daarom de les Engels gemist. Niet dat we daar ook maar iets om geven. Febe vertelde me dat ze zich ook soms raar voelt, maar dat ze enkele vriendinnen had op haar andere school. Wat er daarmee gebeurd is weet ik niet. Ze had al tranen in haar ogen dus ik zweeg. De laatste bel gaat. 'Febe!' roep ik wanneer ze de klas uit loopt. 'Gaan we iets eten? Ik heb honger.' vraagt ze. Ik schrik. 'Euhm... Ik... Ik heb geen honger. Ik moet naar huis, tot morgen.' en voor ze iets kan zeggen spring ik op mijn fiets en ik rij naar huis. Ze mag hier niets van weten. Daar heb ik nog niet aan gedacht. Hoe kan ik dit voor haar verborgen houden? Ik wil niet tegen haar liegen. Wat moet ik zeggen?