3.

Rustig nou’ zei de meisjes stem op een wat harde toon. Ze draaide me om en keek me aan. Die groene ogen, ik herkende ze uit duizenden. ‘Laura!’ Ik omhelsde haar. ‘wat.. hoe..’
‘Ik was al onderweg, ik had al een reddingsplan bedacht’ Verbaasd liet ik haar los. ‘Hoe wist je..’ Maar ze hield haar hand voor mijn mond. ‘We moeten weg, en snel!’

Samen liepen we naar haar appartement toe. Het lag bij een drukke winkelstraat net tegenover een park waarbij je als je door het slaapkamerraam keek een mooi uitzicht had over alle mensen die er waren. Ik kwam er vaker om inspiratie op te doen.
Laura deed de deur open en gooide gelijk haar tas op de grond. ‘Wat jij nodig hebt An is een flinke opknapbeurt. Moet je eens kijken hoe je erbij loopt meid’ Een beetje spottend wees ze naar mijn ziekenhuiskledij. Ik grinnikte. Ze had gelijk. Hoe kon ik hierin nou rond gelopen hebben. Samen met Laura ging ik naar de keuken. Ik plofte neer op een van de stoelen die rondom de vierkantige tafel stonden. Ik keek met grote ogen om me heen, wat was het hier toch veranderd. Ik wist nog al te goed hoe het hier was toen we hier voor het eerst aankwamen. De muren waren krijtwit en alles was mooi en schoon. Moet je nou eens kijken. De muren waren onderhand Nicotine geel van al dat gerook van Laura. Maar ach, ik hoefde er niet veel over te zeggen. Zij had haar verslaving, ik de mijne.
‘Ik ga even wat kleren voor je halen’ zei Laura en ze trok de koelkast open. Met een flinke klap zette ze een fles wijn op tafel. ‘Hier, drink dat maar op, voel je je vast beter door’ die woorden klonken als muziek in mijn oren. Ik pakte de fles en nam een flinke slok. ‘dát is de Andrea die ik ken’ zei Laura lachend en ze sprintte de trap op naar de slaapkamer. Ik nam nog een paar flinke slokken van de wijn. Wat kon ik daar toch van genieten. Niet veel later kwam Laura binnen met wat kleding. ‘Here you go girl’ zei ze en ze gooide de kleding mijn richting in. Ik trok snel de kleding aan en ging weer zitten. Om een of andere reden voelde ik me niet meer zo goed. Blijkbaar had Laura dat in de gaten. ‘Drink die fles nou maar leeg’ zei ze een beetje spottend. Ik pakte de fles weer, zette die aan mijn lippen en binnen een paar minuten was de fles ook daadwerkelijk leeg. Ik was flink aangeschoten, wat niet echt slim was in mijn geval.
‘Morgen is er een nieuwe auditie bij Aventi hè An, dat herinner je je vast nog hè?’ Laura keek me vragend aan terwijl ze een sigaret opstak. ‘oh shit. Helemaal vergeten’ Ik stond op, een beetje te snel. Ik kreunde van de pijn. Laura had niks in de gaten, gelukkig niet. Half rennend naderde ik de telefoon. Langs de telefoon lag een notitieblok waarin ik altijd belangrijke nummers noteerde. Ik bladerde en bladerde, maar ik kon het nummer nergens vinden. Een beetje paniekerig probeerde ik steeds opnieuw een nieuwe bladzijde eruit te scheuren. Niets hielp.
Ik zakte wanhopig door mijn benen heen en lag daar ineens huilend op de grond. Laura kwam langs me zitten en pakte me met een hand stevig vast, in haar andere hand had ze een nieuwe fles wijn. ‘Komt goed meissie, gewoon doordrinken’ zei ze. Wat kon ik anders doen dan de fles aan te nemen en flink door te drinken..