The Clock is Ticking | 002 |

Alana Valentio POV

Ik liep over het zand, dat aangenaam aanvoelde na de harde ondergrond van het bos. De zon scheen, en ik kreeg het er lekker warm van. Het liefst zou ik languit in het zand zijn gaan liggen, maar dat kon absoluut niet. Ik mocht nu niet uitrusten. Straks zouden er wachters tussen de bomen door komen gestormd, en dan was het voorbij met de pret. Dus liep ik langs de duinen, over het zand, in de heerlijke zon. Ik wist dat er hier ergens een paadje naar het dorp was. Alleen, ik wist niet precies waar. Na een lange tijd langs de rand van het strand te hebben gelopen, vond ik het pad. Een kiezel pad, dat zou pijnlijk worden voor mijn voeten. Ik liep over de harde steentjes, en probeerde niet te schreeuwen toen er één bleef steken in mijn voet. Maar uiteindelijk stond ik aan de rand van het dorpje. Het dorpje waar ik als kind zo vaak was geweest. Hier begonnen de gladde stenen, en ik was eindelijk in staat om normaal te lopen. Ik hoorde zacht gemompel, en ik zag de verbaasde blikken van mensen als ik langs liep. Ze vroegen zich zeker af waarom ik er zo gehavend uit zag. Maar ik hield me er niet aan op; ik moest nieuwe kledij hebben. Aangezien ik geen rooie cent had, was stelen mijn enige optie.

Ik keek naar mezelf in de spiegel. God, wat was ik toegetakeld, ik zag er verschrikkelijk uit. Zou iemand mij geloven, als ik ze zou vertellen dat ik gevallen was, tijdens mijn wandeling in het bos? Vast niet. Deze schade was duidelijk door de mensenhand aangebracht. Mijn oog was blauw, en de rest van mijn lichaam had ook alle kleuren van de regenboog. Wat een vreselijke tiran was die man toch.

Ik duwde de herinnering woedend weg, ik wilde er niet meer aan denken. Charles had me die dag zó erg mishandeld… en niemand die me geloofde, zelfs mijn eigen ouders niet. Hij kon goed toneelspelen. Toen ik mijn ouders vertelde wie die schade had aangericht, kwam hij, quasi-bezorgd, binnen gestormd en vroeg me wat er gebeurd was. En die avond kreeg ik er weer van langs omdat ik het lef had gehad het aan mijn ouders te vertellen. Nee, hem en zijn lossen handjes zou ik absoluut niet missen.

Terwijl ik rond keek door het dorpje, liep ik een winkel, genaamd Neverland’s Best in. De kleding die ik hier zag, zag er allemaal veel te chique uit, het zou me nooit lukken om hier ongezien mee weg te komen. Ik snelde weer naar buiten en liep de volgende zaak in, waar het schilderwerk zo was afgebladerd dat ik niet kon lezen hoe het heette. Maar dat deed er niet toe. Hier was bijna niemand, op twee oude mannen na. Eentje was de verkoper, en de ander was de klant. Ze trokken zich – gelukkig – niks van mij aan, dus ik kon op mijn gemak zoeken naar wat ik nodig had. Maar toen de klant de winkel uit liep, kreeg ik het toch een beetje warm. Ik griste, zo onopvallend mogelijk, een donkere blouse van een kleerhaak af en duwde hem onder mijn rok. Als ik mijn benen strak tegen elkaar zou houden, kon ik hem mee naar buiten smokkelen. Op hoop van zegen.

Ik strompelde richting de uitgang en probeerde mijn bovenbenen zo goed mogelijk tegen elkaar aan gedrukt te houden. Een schuldgevoel bekroop me toen de man me een fijne dag wenste. Ik knikte vriendelijk terug en hobbelde nog wat sneller. Moeder heeft me al die jaren verteld dat de mensen uit dit dorp onbeschoft waren, omdat wij rijk waren. Maar eigenlijk vond ik ze heel aardig. Dat zal wel komen omdat deze man niet weet dat ik eigenlijk een rijke prinses ben. Ik verschool me achter een groepje bomen net buiten het dorp en haalde de blouse tussen mijn benen vandaan. Met een ruk trok ik het korset los, en ook mijn onderrok moest er aan geloven. In een boogje gooide ik ze tussen de struiken, en trok de blouse over mijn hoofd. Hij kwam tot net boven mijn knieën; blijkbaar had ik in mijn haast een mannen blouse gepakt. Maar dat deed er niet echt toe. Ik had ten minste een nieuw kledingstuk. Ik kwam tussen de bomen vandaag en keek uit over de zee. En daar zag ik…

Tja, wat ze daar zag vertel ik jullie lekker morgen pas