Chapter 4.1 - Piracy

Na een paar dagen werden zijn niet al te positieve gedachten echter onderbroken door iets wat hij zag in zijn verrekijker. Een schip. En niet zomaar een schip...
"Dat boegbeeld," mompelde Jack. "Zou het...?"
Hij tuurde nog eens ingespannen naar het schip en ja hoor. Zijn hart maakte een sprongetje. Het boegbeeld was dat van een zeemeermin!
Een brede grijns kroop over zijn gezicht. Ze hadden het eindelijk gevonden. En hij wist precies wat hij nu moest doen

Ze was het eten aan het maken, iets waar ze nooit echt goed in was geweest, tenminste niet zo goed als de anderen. Dat was één van de herinneringen die was terug gekomen, al was het gros van haar verleden nog steeds wazig. Maar het was een begin. Misschien dat op een dag...
In ieder geval, ze was nou eenmaal de enige vrouw aan boord, en iedereen hier leek van mening dat dit precies het soort klusje voor haar was.
Door een raampje kon ze de kapitein zien, die met een verrekijker over het water tuurde. Plotseling werd zijn frons nog dieper en er verscheen een grijns op zijn gezicht die niet veel goeds voorspelde.
Hij schreeuwde iets tegen de bemanning, iets dat ze blijkbaar erg opgewonden maakte. Een onaangenaam gevoel verspreidde zich door haar binnenste. Wat was er aan de hand?
Ze liet de pannen voor wat ze waren en liep naar buiten, het dek op. Onmiddelijk kwam Ivar haar tegemoet.
"Marin..."
"Ja?"
"Ik denk dat het beter is als je..." Hij maakte een gebaar richting de keuken. "Daar blijft."
Ze sloeg haar armen over elkaar. "En waarom dan wel?"
"Piratending, weet je wel."
"Nee, dat weet ik niet." Ze probeerde over zijn schouder naar de rest van het schip te kijken, maar dat maakte hij haar onmogelijk. "Wacht even. Gaan jullie...?"
"Een schip enteren, ja. Niet mijn idee," zei hij haastig en zijn blik verduisterde. "Dat van Sparrow."
"Zo zo. En je vind dat ik gezellig in mijn keukentje moet blijven? Terwijl jij je leven riskeert op dat schip? Of was je soms van plan ook hier te blijven?"
Ivar keek haar gepijnigd aan en zei: "Je weet dat ik dat niet kan doen."
"En ik wel?" Dit was gestoord. Ze was echt niet van plan weerloze mannen af te slachten. Toch groeide er in haar een gevoel van opwinding, aangewakkerd door het enthousiasme van de rest. Had dat ook iets met haar verleden te maken? Zat het in haar bloed, de lust naar actie, naar avontuur?
"Zeker kan je dat," zei Ivar plotseling fel, en nam een stap in haar richting, duidelijk met de bedoeling haar terug naar binnen te drijven. "Alsjeblieft Marin, doe geen domme dingen. Ik ben zo weer terug, en dan neem ik een mooie ketting voor je mee, of zoiets," beloofde hij.
Woede flakkerde in haar op. "Ik HOEF geen ketting! Ga aan de kant!"
"Nee."
"Jawel!"
"Ga terug, Marin," zei Ivar. Zijn handen duwden haar terug, zacht maar dwingend. Half struikelend liep ze achteruit, zoekend naar een manier om langs hem te glippen. Maar telkens werd haar blik terug getrokken naar zijn ogen, die vol oprechte bezorgdheid stonden. De oceaanblauwe ogen waar ze verliefd op was geworden. Hoe kon ze nou tegen hem ingaan?
"Het spijt me," fluisterde hij. Ze stonden weer in de keuken, lijnrecht tegenover elkaar; zij woedend, hij overtuigend. Een stap achteruit en de deur sloeg dicht.
Dicht.... en op slot.