037

Liam James Payne

Mijn hart lijkt stil te staan en mijn adem stokt in mijn keel. Mijn ogen worden steeds groter, terwijl de woorden mijn gehoorgang binnen komen. Mijn spieren spannen zich aan en mijn armen klemmen zich steviger om Sarah’s middel. Mijn moeders woorden blijven door mijn hoofd spoken en ik kan niet beseffen dat het echt zo is. Sarah wrikt zich los uit mijn armen en rent de deur uit. Verdwaasd kijk ik haar na en kijk dan naar mijn ouders. ‘Moet ze echt weg?’ Mijn stem is zacht door de brok die zich in mijn keel heeft genesteld. Mijn moeder kijkt me spijtig aan. ‘Ja, Liam ze moet weg. Als haar moeder alles bekent, vertrekt ze diezelfde dag nog naar een pleeggezin.’ Ik hoor aan haar stem dat ze het vreselijk vind om ons uit elkaar te halen. Tranen branden achter mijn ogen en het kost me enige moeite om ze binnen te houden. Ik staar naar het lichte tapijt op de vloer en ontwijk de blikken van mijn ouders. ‘Je vindt het vreselijk dat Sarah weg moet, of niet?’ De stem van mijn vader dringt mijn oren binnen. Langzaam til ik mijn hoofd op en kijk hem aan. Ik knik en de tranen beginnen nog erger te branden. ‘Wat gebeurd er als haar moeder alles ontkent?’ Mijn stem klinkt dik en slaat over van de achtergehouden tranen. Ik weet zeker dat mijn ouders dondersgoed weten dat ik nu het liefst in huilen uitbarst, maar ze laten niets merken. ‘Dan moet ze terug naar huis, maar er zal voor een vijftal weken iemand bij zijn om alles te observeren en om te kijken of haar moeder niet gelogen heeft. Als ze erachter komt dat ze gelogen heeft, wordt Sarah alsnog uit huis geplaatst.’ Sluit mijn moeder haar verhaal af. Begrijpend knik ik en weet diep van binnen dat Sarah hoe dan ook weg zal gaan uit Wolverhampton. Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken, maar die blijft stevig zitten. Ik mompel iets wat op ‘ik ga kijken waar Sarah is’ moet lijken en loop de deur uit. De tranen vinden eindelijk hun weg over mijn wangen en ik probeer ze ruw weg te vegen met de rug van mijn hand. Alleen heeft het geen zin aangezien de oude meteen weer vervangen worden. Ik adem diep in en uit en voel mezelf rustiger worden. De tranen zakken weg en ik veeg de laatsten van mijn wangen. Mijn benen brengen me automatisch naar het meertje en ik zie Sarah snikkend op de grond zitten. Als ik naar haar toe wil lopen, staat ze op en loopt naar de open plek. Ze schreeuwt de longen uit haar lijf en ik weet dat ze al haar gedachtes voor zich uit schreeuwt. Dan stopt het geschreeuw en kijkt Sarah verslagen in de verte. Ik zie haar lippen bewegen ‘Ik wil je niet kwijt, Liam. Je bent mijn beste vriend, je bent alles wat ik nog heb en ik heb je nodig.’ De wind neemt haar woorden mee en brengt ze in mijn gehoorgang. Een zwakke glimlach glijdt over mijn gezicht en weet waarom ze altijd mijn beste vriendin zal blijven. Sarah zakt weer in elkaar en ik loop zachtjes naar haar toe. Ik zie dat haar ogen gesloten zijn van uitputting en voorzichtig til ik haar op, om vervolgens terug naar huis te lopen.

Gapend loop ik de volgende morgen de keuken binnen waar twee agenten zitten. Verbaasd haal ik even mijn wenkbrauwen op en groet ze beleefd. ‘Goedemorgen.’ De agenten groeten terug en ik kijk mijn moeder even verbaasd aan. Ze schudt haar hoofd ten teken dat ze het later wel verteld. ‘Liam, wil je Sarah even gaan halen? Deze agenten zijn hier voor haar.’ Ik draai me om, na te hebben geknikt, en ga naar boven. Zachtjes druk ik een kusje op Sarah’s wang en slaperig opent ze haar ogen. ‘Goedemorgen, je moet opstaan. Er zijn twee agenten voor je beneden.’ Haar ogen schieten meteen wagenwijd open en ze springt uit mijn bed. Sarah begint als een idioot de kamer door te rennen opzoek naar kleding. Hoofdschuddend aanschouw ik haar “kip zonder kop” actie en besluit om haar te gaan helpen. ‘Als jij je nou alvast zo ver klaar maakt dat je alleen je kleren nog aan moet, zoek ik wel een setje voor je uit.’ Sarah knikt opgelucht en loopt naar de badkamer. Ik doe haar koffer open en haal er verschillende kledingstukken uit. Ik heb nooit geweten dat ze zoveel kleding had en ook nog eens heel veel kledingstukken die ik nog nooit heb gezien. Ik kies een simpele, maar nette outfit en na een paar minuten liggen Sarah’s kleren klaar om aangetrokken te worden. ‘Ik heb je kleren klaargelegd op het bed. Ik ga naar beneden.’ Roep ik nog gauw naar de badkamer als ik mijn kamer uit loop. Tree voor tree ga ik de trap af en loop terug naar de keuken. ‘Ze komt eraan.’ Meld ik en maak ontbijt voor mij en Sarah. Na ongeveer vijf minuten komt ze de keuken binnen lopen. Ik geef haar het ontbijt en dankbaar neemt ze het aan. Sarah gaat recht tegenover de agenten zitten en kijkt ze nieuwsgierig aan. Ik ga naast haar zitten en eet rustig mijn ontbijt. De agent kijkt ongemakkelijk en doet zijn mond open om te praten. ‘We hebben met je moeder gesproken en ze vertelde ons…’

---

We zijn al bij hfd 37!
Het gaat snel
Vinden jullie nog leuk? Je mag ook vragen stellen en ik zal ze zo goed mogelijk beantwoorden.

Xx