052*

Verwoed probeerde ik me te bevrijden uit de sterke greep. 'Shhht, ik ben het maar.' Fluisterde een duidelijk herkendebare stem in mijn oor. Tom's greep verzwakte en hij liet me uiteindelijk los, waarop ik tegen zijn arm sloeg. 'Laat me verdomme niet nog een keer zo schrikken!' Kwaad keek ik hem aan, terwijl hij alleen maar grijnsde. 'Wat valt er nou weer te lachen?' Zuchtte ik vermoeid, terwijl ik over mijn enkel wreef. 'Niets... Kom, laten we maar terug gaan, ik ken de weg wel.' Ik wilde opstaan, maar er ging een ongelooflijke pijnscheut door mijn enkel, waardoor ik weer terug op de grond viel. Bezorgd bekeek Tom mijn enkel. 'Waarschijnlijk gewoon verzwikt, ik help je wel.' In een handomdraai had hij me opgetild, alsof het niets was. Ik sloeg mijn arm om zijn schouder voor extra houvast en hij klemde me stevig tegen zich aan om de weg terug naar huis te vinden.

'Waar wáren jullie?!' Redelijk bezorgd stond Georg in de deuropening. 'Bill raakte bijna in shock!' 'Rustig maar,' grinnikte Tom, 'we waren gewoon een klein wandelingetje gaan maken in het bos. 'En daarom draag je haar nu?' Georg keek hem ongelovig aan, net als ik. 'Ze verstapte zich en verzwikte daarbij haar enkel, niks aan de hand.' Hij duwde Georg aan de kant en liep de woonkamer in om me op de bank te leggen. 'Neem jij nou maar wat rust, en misschien is het slimmer om voortaan iemand mee te vragen als je het bos in wilt.' Hij gaf me een klein kusje op mijn wang en liep naar boven, om waarschijnlijk Bill te gaan kalmeren. Om de een of andere reden kwam er een lichte woede op, Tom kon me niet commanderen alsof ik een hond was, waarom zou ik niet naar het bos gaan? Hij had hier helemaal niets over te zeggen!



Reacties? ;$