The Clock is Ticking | 001 |

Alana Valentio POV

Rennen. Ik moest rennen. Blijven rennen, niet omkijken, rennen. Ik was buiten adem, en nu voelde ik nog beter dan eerst hoe strak het korset zat. Maar ik moest blijven rennen. Ook al zat de rok van mijn jurk in de weg, ik moest blijven rennen. Wat als ze me vonden? Ik trapte mijn hakken, al rennend, uit, en liet ze gewoon liggen, zodat ik zo snel mogelijk door kon. Wat als ze me inhaalden? Ik ging nog sneller rennen, en trok ondertussen hard aan de rok van mijn jurk. Het moest eraf. Eraf, eraf, weg ermee. Na lang trekken kwam de naad eindelijk los. Goed zo. Ik rende door, probeerde normaal en regelmatig adem te halen. Als ze me inhaalden, was ik dood, dat was zeker.

‘Alana, lieverd, ben je er klaar voor? Vandaag is de grote dag,’ fluisterde mijn moeder in mijn oor, terwijl ze met een hand door mijn haar ging. ‘Ja moeder.’ ‘Je ziet er beeldschoon uit, geloof mij nou maar, alles komt goed.’ ‘Ja moeder,’ herhaalde ik.

Ik probeerde de herinnering van vanochtend uit mijn gedachten te bannen, terwijl ik stug door rende. Ik moest hier weg, en wel nu. De modder, de bladeren en de takken deden pijn aan mijn blote voeten, maar ik mocht nu niet stoppen. Zodra ik het bos uit was, zou ik mogen stoppen. Nog even. De herinnering kwam terug.

‘Kom, je moet gaan. Je laat iedereen wachten.’ ‘Ja moeder, het spijt me,’ zei ik. ‘Nu ben ik helemaal klaar.’ Ik stond op, en mijn moeder leidde me naar de hal. Ik stond ik de schaduw, en buiten scheen de zon. Als ik één stap naar voren zou zetten, stond ik buiten, en dan kon iedereen me zien. De muziek sloeg aan. Het o zo bekende bruiloftsmelodietje. Moeder nam plaats in de voorste rij. Mijn vader stak zijn arm uit, ik nam hem aan. Het was nu of nooit. Eerlijk gezegd koos ik liever voor nooit.

Niet aan denken, Alana! Je moet vluchten nu je nog kan! Ver vooruit zag ik dat de bomen minder dicht op elkaar stonden, en het werd er ook lichter. Ik was er bijna. Bijna, nog even. Ik struikelde en viel voorover, waardoor ik mijn handen open haalde aan de ongelijke grond. Ik probeerde niet naar het bloed te kijken; ik haatte bloed. De kleur, de geur, de smaak, alles. Ik sprong op en rende verder.

‘Neemt u, Alana Valentio, deze man, Charles Liverse, tot uw wettige echtgenoot?’ De pastoor keek me aan, met een ongeïnteresseerde blik in zijn ogen. Mijn keel was plotseling kurkdroog. Charles keek naar me, en een lichte, neppe glimlach speelde om zijn lippen. Ik kon wel in huilen uitbarsten. Ik wilde hier weg, nu. Deze man zou me alleen maar gebruiken, hij was niet goed voor me, maar mijn ouders leken dat niet in te zien. Het deed pijn om ze teleur te stellen, maar ik kon niet anders. ‘Nee,’ fluisterde ik, bijna onverstaanbaar. PATS! Charles’ vlakke hand had mijn wang geraakt, en een woedende kreet ontsnapte uit zijn keel. Nu kon ik me echt niet meer inhouden, dit was al de zoveelste keer dat hij me sloeg! ‘Jij eikel!’ riep ik. Mijn vuist raakte zijn neus, en een akelig, krakend geluid klonk, samen met een woeste gil, door de tuin. Wachters drongen door de rijen met stoelen. Charles greep naar zijn neus, en ik zag dit als mijn kans. Ik zette het op een lopen.

Eindelijk, ik stond weer in de volle zon. Hij brandde aangenaam op mijn voorhoofd, en ik sloot even, hijgend, mijn ogen. Toen ik uitgerust was, zag ik pas waar ik was; op het strand. Ik zag er niet uit. Er zaten scheuren in mijn onderrok, mijn korset was vuil van mijn valpartij, en mijn handen druppelden bloed op mijn kleren. Mijn haar was uitgezakt, en ik durfde te wedden dat mijn oog make-up uitgelopen was door de tranen. Ik scheurde mijn onderrok af tot mijn knieën, en liep richting het dorp. Ik moest aan nieuwe kleren zien te komen, zo zag ik er wel erg opvallend uit.