~|| 010 ||~

We liepen de tuin in, waar iedereen al stond te wachten.
Je zult je afvragen, wie is iedereen? Nou, 'iedereen' is: De Volturi, Cullens en een paar oude vampier vrienden. Ik ben als enige mens.
Langzaam lopen we naar Edward toe, die al ongeduldig staat te wachten, maar een grijns tevoorschijn tovert als ik nader.
Voorzichtig geeft mijn vader, mijn hand aan Edward. Dolgelukkig kijk ik Edward aan.
De Ceremonie begint.

Alles ging snel aan me voorbij, tot die laatste woorden. "Neem jij, Edward Masen Cullen, tot je wettige echtgenoot? En zal jij hem helpen in tijden van nood, verdriet en verderf?" "Ja." "En neem jij, Charlotte Starlie Mcclain Volturi, tot je wettige echtgenote? En zal je haar helpen in tijden van nood,verdriet en verderf?" "Ja" We knikten, en schoven de ringen om elkaars vingers.
"Dan benoem ik jullie tot man en vrouw. U mag de bruid kussen."
Ik legde mijn armen op zijn schouders, en hij drukte zachtjes zijn lippen op de mijne.
Iedereen begon te klappen, en wij waren dolgelukkig.

~3,5 maanden later~

"Edward, mijn buik doet zo pijn." Jammerde ik, ik kneep mijn ogen dicht, en probeerde de pijn te negeren. Hij keek me met een meelevende blik aan en probeerde me gerust te stellen.
"Rustig maar, ik help je er wel door heen." Fluisterde hij geruststellend in mijn oor, ik huiverde van de pijn.
Opeens zag ik het laken van mijn bed rood kleuren, en ik begon paniekerig aan Edward's shirt te trekken. Hij kreeg het bloed door en begon naar beneden te roepen.
"Carlisle! Ze gaat bevallen denk ik! Help haar!" Het klonk bijna smekend, zo paniekerig kwam het eruit.

"Ssst... Rustig Edward." Suste ik vermoeid. Mijn ogen vielen bijna dicht, maar ik moest bij bewustzijn blijven. Anders vergaf ik het mezelf nooit, dan zou het kindje misschien wel dood gaan.
Carlisle kwam de kamer ingerend, met een tas in zijn hand.
"Hoe voel je je?" Vroeg hij met een bezorgde blik.
"Gewoon wat moe, en ik heb pijn in mijn buik." Net nadat ik dat had gezegd, trok er opnieuw een steek door mijn buik heen.
"Snel, Edward. Maak een bed klaar! Ze gaat bevallen!" Zo paniekerig zag ik Carlisle zelden, en dat was maar goed ook.

"En breng Jasper naar buiten!" Riep Carlisle opnieuw, dit keer naar Esmé. Ze knikte gauw en bracht Jasper naar buiten, om te gaan jagen.
Edward legde me op een bed, en toen, toen voelde ik hoe iets in me brak. Het bloed begon te vloeien, als een sneltrein.

Ik kreunde, hijgde van de pijn, toen ik opnieuw moest persen. Ik zag het hoofdje steeds meer komen, en straalde van trots. Het kindje was kerngezond.
"Kom op, Charlotte! Je bent er bijna!" Edward kneep in mijn hand, en moedigde me aan. Iets wat ik echt nodig had op dit moment.
Toen kwam het moment dat het voorbij was. Ik voelde me zwak, en kreeg het gevoel dat ik elk moment dood kon gaan.
"Ze gaat dood! Ze gaat dood!" Riep Edward duidelijk in paniek.
"Bijt haar dan! Het is haar tijd, doe het Edward." Carlisle schreeuwde tegen Edward.

Ik voelde een stekende pijn in mijn nek, en toen vloog ik in brand. Het was raar dat niemand het zag. Ik kronkelde, gilde van de pijn, en wilde het laten stoppen. Waarom hielp niemand mij? Mijn hart klopte voor de laatste keer, ik nam het laatste teugje lucht, en toen viel ik weg in een diep, zwart gat.