051*

Gapend rekte ik me uit en stond op uit het zachte bed. Tom lag nog diep te slapen. Glimlachend kleedde ik me zo zachtjes mogelijk aan en liep naar beneden voor een ontbijt. Terwijl ik mijn brood naar binnen werkte bedacht ik me wat ik zou gaan doen. Ik kon altijd een wandeling gaan maken door het bos, langs het riviertje af en dan onder de grote eik daar gaan zitten. Ik ruimde mijn bord op en wandelde naar buiten, over het met dauwdruppels bedekte gras, de richting in van het bos. Ik bewoog me rustig, misschien omdat de stilte en rust hier zo aantrekkelijk was, dat je gewoon niet weg wilde. Verderop stond de reusachtige eik. Ik vertraagde mijn pas en besloot om nog een klein rondje te maken tussen de bomen door. Ik zocht naar een klein paadje dat me het bos in zou leiden, en vond die uiteindelijk. Ik sloot mijn ogen en de schaduw viel over mijn gezicht. Ik liep steeds verder, steeds dieper het bos in, maar ik merkte het niet. Een luid gekraak weergalmde door het bos en ik schrok op uit mijn gedachte. Met gefronsde wenkbrauwen keek ik om me heen, zoekend naar de oorzaak. Het gekraak hield aan, maar werd nu ondersteund door een zacht geroezemoes. Mijn ademhaling versnelde, evenals mijn looppas. Wanhopig probeerde ik me te concentreren op waar ik vandaan kwam. Pas nu merkte ik hoe ver ik het bos in was gelopen. De bomen bogen zich dreigend over me heen en waar ik ook naartoe liep, het leek alsof het struikgewas steeds dichter werd. De smalle paadjes werden zo mogelijk nog smaller. Gehaast struikelde ik over boomwortels en takken, gleed uit over enorme dennenappels, viel en stond weer op. Iemand riep mijn naam. Ik luisterde niet, maar rende angstig door zonder om te kijken. Voetstappen kwamen dichterbij. Ik week van het pad af, rende recht tussen de bomen en struiken door om de persoon te ontwijken. 'Cris! Blijf staan verdomme!' Een hoop gevloek. Mijn voet zakte weg en zwikte pijnlijk om, waardoor ik mezelf op de grond moest laten vallen. Ik wilde weer opstaan, maar twee sterke armen omsloten mijn lichaam en maakte het onmogelijk om me nog maar te bewegen.