'Bhrollach

Hoezo kan ik mezelf niet zijn? Ik bijt altijd van me af, maar vandaag was zo anders nu zijn felle ogen in die van mij staren. “Hoe denk je dat wij er ons bij voelen?” gromt hij, zijn hand beweegt omhoog met de achterkant in mijn richting. Ik weet wat ik nu ga voelen, iets wat ik zo vaak hem moeten voelen. Zijn hand komt als een smak aan op mijn kaak, meteen voel het witheet worden en hoe het klopt samen met mijn hart. Nu houd ik het echt niet meer uit en voel ik tranen opborrelen. “Had je liever dat ik zweeg, dat ik bij jullie woonde, maar vol met geheimen? Dat ik zo zou vervreemden van jullie?” Mijn stem was halverwege al door geslagen, maar het was duidelijk dat het me vandaag niets kon schelen.
Hij draait zijn hoofd van me weg. “Bespreek dat maar met je moeder.” Ik wil aanstalten maken om dat te gaan doen, maar zie enkel een plukje donkerbruin haar en hoe haar schouders hevig schokken.
Ze waren er beide kapot van en net dat vond ik zo erg. Hoe kan het zoveel pijn doen om te weten dat hun zoon zichzelf heeft gevonden?