OO7 #

Met de appeltjesgroene oordopjes die uit mijn iPod staken, in mijn oren, keek in uit het raam van de auto waarin in zat. Mijn moeder en ik waren op weg, richting Dalton om mijn o zo geliefde broer Liam op te halen. Zachtjes zuchtte ik en hoorde hoe mijn iPod het volgende liedje draaide. 'The A-team' van Ed Sheeran. Ik moest die vent wel. Hij met zijn veels te blije gezicht en zijn rode haren en zijn veels te awesome muziek. Ik zuchtte nogmaals. Mijn ogen staarde weer naar buiten. Bomen, gras velden, lantaarnpalen, mensen, andere auto's, van alles kwam langs. Met moeite hield ik mijn ogen open, maar het scheelde niets, of ik viel in slaap. Ik was dan ook kapot moe, ik bedoel, ik heb de hele week slecht geslapen en dat soort dingen voel ik pas écht wanneer ik rustig op mijn kont zit, zoals op dit moment, in deze muffe auto, met muziek op mijn kop.
Ik had niet echt enig idee hoelang ik in die auto zat, maar goed. Na een tijdje naar buiten hebben gestaard en alleen maar muziek te hebben geluisterd, stopte de auto, lichtelijk schrok ik natuurlijk, want ik lette niet op. Met een zachte grinnik deed ik mijn oortjes uit mijn oren en klom moeizaam uit de auto. Het eerste wat mij opviel aan de school, was dat het zelfs van buiten op zo'n vreselijk sjieke school leek. Net iets voor Liam. Ik zuchtte even en stopte toen mijn handen in mijn jaszakken van mijn jas die open hing. Samen met mam liepen die school van Liam binnen. Zij was er natuurlijk wel al eens geweest, maar ik dus nog niet, dus ik keek mijn ogen uit. Dalton was wel even wat anders dan McKinley, en dan niet alleen het feit dat daar alleen maar knappe dudes in blazers rondhuppelden. "Hoe gaan we in hemelsnaam Liam hier ooit vinden?" vroeg ik toen aan mijn moeder, die ook niet echt wegwijs was hier. "Jij hebt toch een mobiel." zei ze tegen mij en trok haar wenkbrauwen op. Ja, natuurlijk, ik moet weer mijn kostbare sms'jes aan mijn geweldige broer verspillen. Zuchtend haalde ik mijn iPhone uit mijn broekzak en begon te typen. 'Hey Li, mam en ik zijn hier nu dus op Dalton, maar waar the hell ben je, we staan bij de ingang. x Al' Binnen een halve minuut, ongeveer dan, kreeg ik al wat terug. 'We zitten in de oefenruimte van de Warblers, rechtsaf, gang door, tweede deur aan de linkerkant, de deur staat open.' Oké, een ding is zeker, dit heeft Liam niet teruggestuurd, maar iemand anders, want Liam kan niet zo vreselijk snel sms'en en als hij zo snel typt, dan typt hij met afkortingen en die rotzooi, maar goed. Ik zuchtte even en vertelde aan mam waar we heen moesten en dus begonnen we maar te lopen. We volgde braaf de 'route-beschrijving' en vanzelf hoorde we al van allerlei gezang, mooi gezang. Mooie jongenstemmen. Oké, dat jongens goed konden zingen, dat kan natuurlijk, maar wat moest Liam daar, ik bedoel, hij zei altijd dat hij het haatte om te zingen. Ik zuchtte even, ging met mijn hand door mijn haar en mijn blik gleed nog even door de mooie gang. Echt , deze school zag er zo awesome uit. Samen met mam liepen we richting de muziek en kwamen we uit bij een soort lounge-room, waar een niet heel erg grote groep jongens aan het zingen waren in hun donkerblauw met rode blazers. De Warblers.