Het schetsboek

Rory en ik gingen op mijn bed zitten. Ik had nu een losse arm om hem heen geslagen, maar hij hield me nog steeds met twee armen tegen zich aan gedrukt. Hij had zijn hoofd op mijn schouder gelegd, en begon langzaam en mompelend te praten. 'Ik mis mijn familie,' zei hij, 'ik mis alle feestdagen die we samen vierden. En ik ging altijd met mijn vrienden uit eten, dat kan ook niet meer. Nouja, niet met vrienden die ik al jaren ken. Dat is ook de reden dat ik hier nu ben, Lora. Ik wilde weer eens een keer gezellig wat gaan eten, en meneer Clarkson vroeg of ik mee kon.' 'Is dat echt de reden dat je hier bent gekomen?' vroeg ik. Rory tilde zijn hoofd op, en schudde het. 'Het spijt me van wat ik heb gezegd, echt, heel erg.' Rory schudde weer zijn hoofd, 'het geeft niet, ik kan het wel aan.' 'Maar iedereen zal de aanstaren, de hele tijd! Je zult er gek van worden,' zei ik verontwaardigd. 'Het maakt toch niet uit, de meesten keken me toch al steeds raar aan. Het kan er wel bij,' Rory zei het alsof het niks was. Wel had hij gelijk. Iedereen keek al naar hem. Leerlingen vonden hem opvallend en raar. Zijn houding, accent, ze pasten niet in het plaatje van een normale leerling. Ik betrapte mezelf erop dat ik op een andere manier naar hem keek. Alles aan de Ierse jongen was schattig, en zijn stem is zo leuk, dat ik er uren naar kon luisteren. 'En daarbij,' ging Rory verder, 'door jou heeft Brittany me uitgenodigd om morgenavond langs te komen.' Zijn stem was ineens opgewekt. Enthousiast sprong hij van het bed af. 'Wie weet wat er dan gebeurt?' zei hij, terwijl hij naar de spiegel liep en een hand door zijn haar haalde. Wat!? Ik voelde me aan de kant gezet. Mijn handen die nu ineens vrij waren plaatste ik ongemakkelijk achter me op het bed, om me steun te geven. Ze raakten iets, wat voor een hard iets lag daar? 'Euh,' zei ik tegen Rory, 'heb je mijn schetsboek bekeken?' Het donker rode boekje lag opengeslagen op mijn bed.' 'Ja,' zei hij met een verontschuldigende blik. Met één hand sloeg ik het boek dicht. Ik kon best tekenen, en Rory mocht dat best zien. Maar dit was mijn schets boek, en een oude. Ik gok dat ik een jaar of dertien moest zijn geweest toen ik hierin begon. 'Er zitten plattegronden van het bos tussen,' knikte Rory naar het boekje. 'Ja, dat klopt,' bevestigde ik.
Vroeger ging ik altijd het bos in. Meestal had ik toch niks beters te doen. Ik kende toen het een groot gebied uit mijn hoofd. Ik wist waar je kon zwemmen, waar oude jagers hutjes stonden, en ik kon aanwijzen in welke bomen de westen nesten hingen. Ik had mezelf geleerd hoe ik me er moest gedragen, en had me er altijd thuis gevoeld. Maar, zoals alles uit een mijn kindertijd, heb ik dit achter me gelaten toen ik eenmaal op high school zat. Eerst hield ik vol dat ik er geen tijd voor had, en langzaam maar zeker werd dit ook waar. Nu kijk ik alleen nog naar het bos vanuit mijn slaapkamer raam. En daar stond Rory nu, hij had mijn schetsboek van mij weggepakt en vergeleek dat met alles wat hij buiten zag. 'Hoe moet ik hem houden?' vroeg hij aan mij, terwijl hij een blik over zijn schouder wierp. 'De rode pijl moet naar het noorden wijzen,' zei ik, waardoor de jongen zich helemaal omdraaide en mij vragend aankeek. Ik stond op en schudde mijn hoofd. Weet hij nou serieus niet waar het noorden is? Ik liep naar hem toe en draaide het schetsboek een kwartslag, zodat het wel goed lag. 'Aha,' zei Rory, nu de kaart ineens veel logischer leek. Hij volgde met zijn vinger het zandweggetje dat naar het adres van zijn gasthuis lijdde, en tikte even op de plek waar het huis stond. Ik had het aangegeven met een rode stip. Er stonden nog enkele rode, maar kleinere stipjes op de kaart. 'Wonen hier ook mensen?' vroeg Rory. 'Nee,' zei ik, 'dat zijn verlaten plekken. Oude jacht-huisjes of hutjes die ik ooit heb gemaakt.' Rory glimlachte: 'dat deed ik vroeger ook altijd,' zei hij. 'Euh, ja,' zei ik twijfelend, terwijl ik mijn schetsboek maar weer uit zijn handen pakte, 'zullen we maar weer naar beneden gaan?'