14 ~ Oops...

Harry's geschreeuw was tot vijftien kilometer verder te horen. Roerloos stond ik daar, wachtend tot ik wakker zou worden, tot Voldemort zou stoppen en Harry een klapzoen geven omdat hij uit zichzelf weer terug was gekomen. Maar Voldie stopte niet, en een klapzoen was ook onmogelijk aangezien hij geen lippen had. Opeens merkte ik dat iedereen naar mij keek, afwachtend tot ik Harry verder zou martelen, maar ik liep neit naar hem toe. Juist van hem af. Achteruit, weg van alle Deatheaters die me verbaasd aankeken. Verbijsterd omdat ik altijd eerst nog even met mijn prooi speelde voordat ik het verslond.
'Nee...' Stamelde ik, en toen draaide ik me om en rende zo snel als ik kon naar binnen.

Nog nooit was ik zo in de war geweest, en het feit dat ik niet wist waarom verwarde me alleen maar meer. Ik rende door het verlaten huis, zonder een bestemming. Ik smeet de deur open naar de grote zaal, en zoefde meteen door naar de keuken, door de achterdeur, de kolossale tuin en weer terug naar binnen. Ik had bijna het hele huis gezien toen ik in Draco's kamer kwam- dus ook Harry's kamer. Ik stond stil, en mijn ogen bevroren meteen toen ik iets wits op Harry's kussen zag... Mijn benen liepen er naartoe zonder dat ik het besefte, en mijn armen staken zich uit. Mijn vingers klemden zich om de koude envelop, en scheurden hem open. Per ongeluk scheurde ik de hele brief ook, en terwijl ik ze probeerde bij elkaar te houden (Wat nauwelijks mogelijk was, angezien mijn handen trilden als drilboren) las ik de brief. Mijn ogen schoten over de regels zonder er iets van te begrijpen. Ik bedacht me dat mijn ogen ook geen hersenen hadden, en toen begon ik het langzaam te begrijpen...