2.

Toen ik wakker werd was het Saskia die ik op de rand van mijn bed zag zitten. Ze had mijn hand weer vast. ‘goedemorgen meisje’ fluisterde ze zodra ze in de gaten had dat ik wakker was geworden. Ze omhelsde me. Ik haatte die omhelzing, maar toch voelde het fijn aan. ‘Gaat het weer een beetje beter?’ vroeg ze terwijl ze me bezorgd aankeek. Ik knikte maar wat verward. ‘Ik weet nog precies hoe jij hier aan kwam, je bent al flink opgeknapt’ ze leek even een kleine glimlach te vertonen. Ik keek haar verward aan. Hoe erg zou ik eraan toe geweest zijn. Hoe erg zou het dit keer weer geweest zijn.
‘Andrea, je lijkt precies op je moeder’ Saskia keek me aan met een lieve, zachte blik in haar ogen. Die woorden deden me pijn. Vijandig keek ik haar aan. ‘mm.. maar’ ik probeerde woorden eruit te persen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Moeite deed ik, om te praten. ‘Mijn moeder.. is een hoer’ Saskia keek me even verbaasd aan. Ze leek wat te willen zeggen, maar ze zei niks. Ze zocht naar woorden, dat zag ik aan haar gezicht. ‘Maar dat ben jij totaal niet Andrea’ zei ze toen ze eindelijk besefte dat ik haar een beetje kwaad aankeek. ‘Ik ga het maken..’ fluisterde ik. Saskia keek me een beetje met een raar gezicht aan. Ze stond op en pakte het apparaat waarmee ze mijn bloeddruk ging meten. ‘Ik ga het helemaal maken.. weet je waarom Sas?’ ‘Waarom dan Andrea?’ Saskia stond even stil. ‘omdat..’ Ik deed mijn best om de goede woorden te gebruiken. Ik zuchtte diep. ‘Ik heb niks meer te verliezen..’ zei ik met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Ik kon mijn tranen niet meer binnenhouden. De tranen rolden over mijn wangen. Saskia liet het apparaat uit haar handen vallen en omhelsde me stevig. ‘oh Andrea, het komt allemaal goed met jou. Je gaat het ook helemaal maken. Mensen zullen nog eens zien hoe fout ze geweest zijn’ fluisterde ze in mijn oor. Ik hield haar stevig vast. ‘bedankt..’ zei ik zachtjes, bijna onhoorbaar. Ze liet me los en liep naar de deur. ‘Ik ben eventjes naar de balie om een telefoontje te plegen Andrea, je moeder moet weten dat je hier ligt’ zei ze snel. En weg was ze.

Bij die laatste woorden raakte ik in paniek. Mijn moeder deed me wat als ze wist dat ik hier weer lag. Ik keek om me heen. Ik kon onmogelijk door het raam springen. Ik probeerde voorzichtig op te staan. Een beetje wankelend van de pijn naderde ik de deur. Langzaam deed ik hem open. Ik keek of er iemand op de gang stond, wat niet het geval was, en liep wat sneller richting de lift. Ik drukte een aantaal keren op het liftknopje. Waarom duurde dat zo verrekte lang. Eindelijk gingen de liftdeuren open. Ik ging zo snel als ik kon de lift in en drukte op de knop die me naar de begane grond zou leiden. Pas toen de liftdeuren weer dicht gingen en de lift in beweging kwam bedacht ik me dat Saskia bij de balie aan het bellen was. Stik, daar kon ik niet langs. Ik wist even niet meer wat ik moest doen. De lift naderde de begane grond en de deuren gingen weer open. Langzaam liep ik de lift uit en keek om me heen. Er moest een andere uitgang zijn. Snel gaf ik een blik naar de balie. Verbaasd keek ik nog eens. Zag ik het goed, was er niemand te bekennen? Dit is mijn geluksdag, dacht ik bij mezelf en liep door. Ik moest alleen nog door de draaideur, daarna zou ik vrij zijn. Langzaam, maar nog altijd met pijn liep ik naar de draaideur. ‘defect’ stond er met een bordje op. Fuck, ook dat nog. Langs de draaideur was een normale deur die wel een beetje zwaar open te maken was. Met alle kracht in me probeerde ik de deur open te maken. Tot mijn verbazing en met veel pijn ging hij toch open. Ik stapte naar buiten. Mensen moeten toen vast gedacht hebben dat ik gek was. Ik liep daar rond, in een ziekenhuisoutfit. De eerste en beste verpleegster kon me zo tegenhouden en terug brengen. Ik probeerde sneller te lopen, steeds sneller en sneller. Als ik de hoek om was, was ik veilig. Dat wist ik maar al te goed. Het leek een eeuwigheid te duren, maar ik haalde het. Tenminste, dat dacht ik. Ik werd van achteren vast gepakt. Ik raakte in paniek. Ik wilde gillen, maar ik kon het niet. ‘Andrea, ik ben het’ Ik herkende de stem maar ik kon even niet meer bedenken wie het zou zijn. Ik wilde zo snel mogelijk weg hier ..