First

Katharine Sarah Wales


Een piep die steeds harder werd, zorgde ervoor dat ik mijn ogen opende. ik keek om me heen en zag allemaal saaie witte muren. waar was ik? mijn botten deden pijn, en het lukte me niet om omhoog te komen. ik merkte dat er iemand anders in de kamer was. ik keek naast me, en daar zag ik een jongen zitten. wie is dat? wat doet hij in mijn kamer. in paniek drukte ik op de knop naast mijn bed. niet veel later komt er een verpleegster de kamer in gelopen. "you're awake!" door haar kreet, werd de jongen naast mijn bed wakker. hij had een betraand gezicht en allemaal wallen rond zijn vel-blauwe ogen. "oh my god, kate you're back! i thought you would never wake up!" geschrokken keek ik de jongen aan. "i-i-'m sor-ry but-t who a-are you?" stotterde ik. hoe moest ik deze jongen kennen? wat was er gebeurt? allemaal vragen spookte door mijn hoofd. terwijl de jongen mij verdrietig aan keek. "you don't remember anything, do you?" ik schudde mijn hoofd traag. de jongen kreeg tranen in zijn ogen, en nog voor ze over zijn wangen stroomde, verliet hij de kamer. de verpleegster kwam naast mijn bed zitten. "you're in a hospital. you was in an accident, with Niall." ik keek de verpleegster onbegrijpend aan. "who's Niall?" ze keek me aan. "I think I should get a doctor. I'll be right back." ze verliet de kamer, en ik bleef in mijn eentje achter. ik was geshockeerd. was die jongen van net Niall? en wat voor rol speelde hij in mijn leven? ik ging weer liggen, en ik bleef door piekeren. slapen lukte niet, ik was te druk in mijn hoofd. na een ongeveer een kwartier te liggen piekeren, kwam er een dokter binnen. hij stelde zich voor als dokter smith. "I'll examine you now. just look in the light, and follow him with your eyes." zei hij, terwijl hij met een lichtje in mijn oog scheen. het lukte niet goed om het lichtje te volgen. het ging te snel, en ik kon me er niet op concentreren.
nadat de dokter nog een aantal kleine onderzoekjes had verricht, ging hij gelukkig weg. ik was moe, en probeerde wat te slapen. toen dat alweer niet lukte ging ik weer rechtop zitten. ik keek naar de bloemen die op het tafeltje stonden. het waren roze gerbera's, met een klein kaartje aan de zijkant. op het kaartje stond: we love you, xoxo Mom and Dad. blijkbaar had ik een ongeluk gehad, en had ik twee weken in coma gelegen, had de dokter verteld. maar mijn laatste herinneringen kwamen nog van de middelbare school.
de jongen die vanmiddag aan mijn bed zat, waarschijnlijk Niall, was misschien wel mijn vriend. maar ik kon me niks herinneren. het laatste wat ik wist, was dat ik op school zat, samen met Liam, we waren een stelletje. en dat Liam mee zou gaan doen met x-factor. waar was hij eigenlijk? terwijl ik aan liam dacht voelde ik de vlinders door mijn buik vliegen. was ik nou nog steeds verliefd op Liam, of alweer? kon dat wel? het werd me allemaal te veel, ik kon hier niet tegen. het is ook zo ingewikkeld!

"Kate, wake up!" ik voelde hoe iemand zacht tegen mijn schouder tikte. langzaam opende ik mijn ogen en keek ik in die van Liam. "there you are! I missed you.." Liam boog zich voorover en gaf me een knuffel. ik moest me inhouden om hem niet een kus te geven. toen hij weer ging zitten keek ik naast hem. er zat een meisje van ongeveer mijn leeftijd. ze stond op en gaf me een hand. "I'm Daniëlle, I'm liam's girlfriend." ik probeerde naar haar te glimlachen, maar er ging een steek van jaloezie door me heen. hij had een vriendin! ik kon ook niet echt anders verwachten. "Niall called us, he said you were awake. so we came as fast as can!" echt luisteren deed ik niet. ik kon het gewoon niet geloven. ik mistte gewoon 2 jaar uit mijn leven. gewoon, door een stom auto-ongeluk. "i don't know who Niall is." Liam keek op, de glimlach die op zijn gezicht stond, vervaagde. "yeah, he's broken" vertelde Liam. ik glimlachte waterig. "the doctor said that my memories can come back." "I hope so!" reageerde Liam. Daniëlle zat er al die tijd maar een beetje ongemakkelijk bij. "I think you don't remember me either." ik keek haar verbaasd aan. "I'm sorry." ik wist niks anders te zeggen. Daniëlle glimlachte naar me. ik zuchtte, dit was toch lastiger dan ik dacht. ik wist niet meer wie ik was. ik kende mijn vrienden niet meer. en Liam, de jongen waar is verliefd op was, of beter gezegd ben, heeft een vriendin. Liam en Daniëlle zaten een aantal dingen te bespreken, tot we opeens allemaal gerommel op de gang hoorde. "oh, there she is! my leprechaun princess!" en twee wildvreemde mensen stapten de kamer in, achtervolgt door een wanhopige verpleegster. "wait! you can't go in that room, it is too full!" de jongen boog zich voorover om me een knuffel te geven, en ik bleef als verstijfd zitten. "he, what's going on? don't you remember me?" de jongen keek me verbaasd aan. en ik sloeg mijn ogen neer. voor ik het wist stroomden de tranen over mijn wangen. hoe kon ik dit overleven? het werd me gewoon teveel...

zoo! wat vinden jullie ervan? mijn eerste hoofdstuk van mijn nieuwe story! laat alstjeblieft een reactie achter, met wat je ervan vindt. mijn engels is niet echt heel goed, dus als je wat fouten ziet, heb ik graag dat je het zegt!
xxx Femke