De boete

Ik word langzaam wakker. Het is al laat, maar dat maakt niet uit. Het is vandaag de dag van de boete, en de boete begint pas om twee uur. Ik hoef vandaag niet vroeg op voor het werk. Maar ik ben bang voor de boete. Niet omdat mijn naam er vaak in zit. Ik heb gehoord dat in armere districten de namen van sommige kinderen er vaker inzitten dan van andere, omdat ze daarvoor eten terugkrijgen. In district 3, waar ik woon, komt dat zelden voor. We hebben meestal wel genoeg te eten, al hebben we het niet zo goed als in district 1, of nog beter: het capitool. Er is een heel andere reden waarom ik bang ben: Ik heb een naar voorgevoel. Ik heb het voorgevoel dat ik de arena in moet, dat ik dit jaar de meisjestribuut van district 3 ben. Ik hoor Lola Harttrip al in mijn hoofd.
'De meisjestribuut van dit jaar is Wiress Moone,' zegt ze in mijn hoofd.
En dat is niet zomaar een angst die alle kinderen hebben. Het is een waar voorgevoel, ik voel het al aankomen. Mensen zeggen dat ik een hele sterke intuïtie heb, en ze hebben gelijk. Een paar jaar geleden is er een brand ontstaan in een van de computerfabrieken. Dat is een van de specialiteiten van ons district. We maken technische apparaten voor het capitool. Ons district staat voor electronica. Ik werk al in de fabrieken, ik ben al 16. Een paar jaar geleden ook al. Toen viel er iets, en ik rende weg. Mijn vader niet. Ik had een voorgevoel voor een brand. En die brand kwam er, en doodde mijn vader. Net zoals ik nu het voorgevoel heb dat ik getrokken ga worden. In mijn district zijn er geen tributen die zich vrijwillig aanbieden omdat ze al hun hele leven getraind zijn. Er zijn wel een mensen in in de plaats van een jonger broertje of zusje gaan, maar ik heb alleen een broer van al 19. Ten eerste is hij al te oud om mee te doen, ten tweede kan een jongen zich alleen voor een jongen aanbieden. Ik doe snel een jurk aan. Op de dag van de boete kleden we ons altijd feestelijk. Het is eigenlijk schandalig om je feestelijk te kleden op een dag dat er twee kinderen uitgezocht worden waarvan er minstens een sterft, meestal twee. Maar het moet van het capitool, we moeten de hongerspelen als een feestelijkheid beschouwen. Tijdens de hongerspelen worden er een jongen en een meisje per district in een gigantische openlucht arena opgesloten waar ze elkaar moeten vermoorden tot er een over is. Dat duurt meestal een aantal weken. De persoon die als laatst over is, is de winnaar en hoeft niet te sterven. Ik heb geen idee of ik kan winnen. Ik kan mijn intuïtie gebruiken om uit de handen van de getrainde tributen te blijven die in het begin een pact gesloten hebben. Ik ben te klein en te mager om bij de getrainde tributen te mogen. Niet dat ik dat wil, ik wil geen moordenaar zijn. Dit voelt eigenlijk best vreemd. Ik ben al aan het fantaseren over wat er gaan gebeuren voor ik daadwerkelijk getrokken ben.

Als ik alles gedaan heb wat ik moet doen, doet mijn moeder mijn zwarte haar in een hoge staart. Mijn haar is best kort, dus het gaat net. Mijn broer heeft ook nette kleding aan. Hij hoeft dit jaar voor het eerst niet meer tussen de kinderen gestaan die getrokken kunnen worden. De hongerspelen hebben hem gespaard. Maar ik denk niet dat ze mij ook zullen sparen... Mijn voorgevoel wordt sterker en sterker. Ik krijg het brood nauwelijks achter mijn kiezen. Het is best lekker brood. In armere districten schijnt het heel smaakloos te zijn. Tijdens de hongerspelen worden er wel eens collectes gehouden voor de tributen, waar brood uit eigen district van gekocht wordt, en zo weet ik welk district wat voor brood heeft. Maar ik krijg het niet achter mijn kiezen. Een misselijk gevoel verspreidt zich over mijn lichaam. Zou het door de zenuwen komen?
'Wiress, wat is er?' vraagt mijn moeder.
Mijn moeder is erg slim en bezorgd. Ze is nooit helemaal over de dood van mijn vader heengekomen, en is daardoor extra bezorgd om mijn broer en mij. Ik weet niet of ik moet zeggen wat er is. Als ik haar over mijn voorgevoel vertel, gelooft ze het meteen. Ik heb haar verteld dat ik een voorgevoel had voor die brand. Ik besluit dat het beter is het mijn moeder te vertellen.
'Ik denk dat ik getrokken ga worden,' biecht ik op, 'Ik heb een voorgevoel.'

Mijn moeder kijkt me geschrokken aan. Niet alleen geschrokken, ook bang. In de meeste gevallen zal een moeder haar kind geruststellen. Maar mijn moeder denkt dat ik gelijk heb. Dat ik inderdaad getrokken ga worden. Ik wil niet de Hongerspelen in. Ik denk dat ik iemand anders leven zou willen redden als ik veel van die persoon houd, maar altijd liever niet. Ik begin te denken aan mijn tactiek. Ik denk dat ik beter kan ontwijken dan aanvallen. Ik heb liever een klein wapen voor het geval dat, want met grote wapens kan ik niet overweg. Ik ben niet zo groot of sterk. Ik kijk op de klok. Het is bijna twee uur. We moeten naar het plein. In ieder district worden de boetes op het plein gehouden. Een plek waar het vaak gezellig is, behalve in het voorjaar, wanneer de boetes gehouden worden. Dan worden de kinderen die zullen sterven geselecteerd. Behalve dan als district 3 een winnaar krijgt, maar meestal komen de winnaars uit district 1, 2 of 4. We lopen met z'n drieën naar het plein. We wonen dichtbij het plein. Ik voel me steeds misselijker worden. Ik zie Lola Harttrip op het podium staan, samen met burgemeester Willows. Ik ga in het vak bij de meisjes van mijn leeftijd staan.
'Succes, Wiress,' zegt Issy, mijn vriendin.
'Succes,' mompel ik terug.
Ik weet toch al dat het Issy niet word. Mijn voorgevoel is té sterk. Ik zie hoe alle kinderen naar het juiste vak lopen en hoe alle volwassenen buiten de vakken gaan staan kijken. Mijn broer en mijn moeder staan bij elkaar er buiten.
'Welkom, district 3, een vrolijke hongerspelen,' zegt ze, 'Mogen de kansen immer in uw voordeel zijn.'
De kansen zijn dit jaar zeker niet in mijn voordeel, dat weet ik nu wel.
'Dames eerst,' zegt Lola.
Ik sluit mijn ogen. Dat voelt beter. Lola leest heel langzaam met een overduidelijk capitoolaccent de naam van de vrouwelijke tribuut van dit jaar voor.
'Wiress Moone,' zegt Lola met een lachje.