Untill I found you ||147|| Tom

Tom

Met een zucht leg ik mijn hoofd tegen de ruit van de tourbus aan. We staan in de fille, al twee uur lang. Bill komt naast me liggen. Nog vier maanden tot ik Amynthas weer kan zien. Ik mis nu alles van de zwangerschap. De echo`s, het dikker worden van haar buik, het horen van een hartslagje, het horen van een schopje en ga maar door.
Bill komt naast me zitten. Hij legt zijn arm om me heen. Hij weet wat ik voel, niet precies het gevoel, maar wel een deel. Hij zet het aan me en hij voelt het, tweelingtelepathie. Woorden heb ik ook niet nodig nu. Ik heb geen zin in een gesprek. Ik wil Amynthas bij me.

Langzaam komt er weer beweging in de bus. Georg en Gustav spelen een videospelletje. We hebben 1 concert gespeeld tot nu toe. Ik vraag me af waarom David de concerten niet dichter op elkaar heeft gezet. Dan zou de tour minder lang duren en zou ik Amynthas minder lang hoeven missen.

Twee uur later bereiken we eindelijk de stad van het volgende concert. Nu nog het hotel zien te vinden. Gelukkig brengt ons navigatiesysteem ons naar de juiste plek. Daar hebben we geen zorgen aan. David is al vooruit gereden met zijn auto en heeft ons laten weten dat er fans voor de deur van het hotel staan te wachten, veel fans.
Gelukkig hebben we in de bus altijd een extra doosje stiften liggen. Het gebeurt wel vaker dat er opeens ergens fans opduiken. De hotels waar we slapen proberen we altijd zo veel mogelijk geheim te houden.