Speak - Laurie Halse Anderson [SA]

Rachel

Wanneer ik in de bibliotheek binnenkom is het er lekker rustig. Op degene die toezicht moet houden en nog een paar kleine eerstejaars leerlingen na zit er niemand rond de tafels. Ik laat me in een van de stoelen zakken en neem mijn boeken uit mijn tas. De lettertjes zijn veel te klein, maar ik doe mijn best om ze te lezen. Als ik bij mijn moeder zou gaan klagen oer het feit dat ik niet goed meer zie, zou ze me meteen naar de oogarts sturen en me een bril op mijn neus duwen. Als er nu een ding is dat nog belachelijker is als sokken in sandalen is het een bril. Nu ik eindelijk een beetje populairder ben op school kan ik het me niet veroorloven om met zo'n monster op mijn neus rond te lopen. Lenzen waren volgens mijn moeder te duur voor kinderen, die moesten maar met een bril rond lopen,'Net zoals ik deed in mijn tijd.' Mijn moeder zal voor eeuwig een van de meest ouderwetse moeders ter wereld zijn.

Wanneer ik opkijk zie ik Melinda de bibliotheek binnenwandelen. Ze laat zich op de stoel naast me zakken.
"Hee," zegt ze een beetje schuchter. Ik mompel een snel antwoord. Ik was niet meer boos op haar om wat ze gedaan had, maar niemand mocht me met haar zien, dan zouden ze denken dat ik nog bevriend met haar ben. Wat ik dus overduidelijk niet meer ben.
"Huiswerk?" vraagt ze en kijkt naar mijn cursusblad dat al voor de helft vol staat met letterlijk overgeschreven tekst uit een boek over Frankrijk. De beginsels van mijn verslag.
"Zoiets. Deze zomer ga ik op kamp naar Frankrijk. Degenen die meegaan moeten een verslag schrijven over Frankrijk om te laten zien dat we genoeg weten over het land en de taal of zoiets."
"Wat goed van je! Weet je nog dat je vroeger altijd over reizen sprak end dat we toen we Heidi moesten lezen op school kaas smelten bij jou thuis voor de openhaard?" vraagt ze met een klein glimlachje op haar lippen,"Gewoon om ons een Zwitsers gevoel te krijgen?" We lachen iets te luid. Niet omdat het zo grappig is, maar omdat we allebei te nerveus zijn. Wanneer komt ze tot hetgene wat ze me wil zeggen? Bijna het hele jaar heeft ze contact met me gezocht, tot ze het even geleden opgaf. Nu begint ze opeens weer met me te praten.
"Ja. Nog heel goed," antwoord ik en schrijf een nieuwe zin uit het boek over. De bibliothecaris kijkt ons kwaad aan. Ik rol met mijn ogen en concentreer me weer op mijn verslag.
"Dus, je gaat echt met Andy Evans?" vraagt ze en kijkt naar mijn krabbels waar ergens RB + AE staat bijgeschreven. Ik knik als bevestiging.
"Wat ga je doen als hij gaat studeren?" Ze heeft mijn zwakke plek gevonden.
"Hij gaat naar een universiteit die dicht in de buurt is zodat we elkaar nog regelmatig kunnen zien. Ik probeer er nog niet te vaak aan te denken, dat doet te veel pijn."
"Hoe lang zijn jullie nu eigenlijk al samen? Twee weken?"
"Drie weken. Wat wil je nu eigenlijk Melinda?" vraag ik geërgerd. Waarom blijft ze vragen stellen over Andy en mij?

De bibliothecaris loopt naar ons toe en vraagt ons te vertrekken als we blijven praten. Melinda antwoordt dat we wel zullen zwijgen en hij loopt weer weg. Ze neemt een pen uit haar etui en schrijft iets neer op een leeg cursusblad. Dat schuift ze naar me toe. Het is fijn dat we eindelijk weer eens kunnen praten. Ik vind het erg dat we dit jaar geen vriendinnen meer zijn. Ik neem mijn pen en schrijf een snel antwoord terug. Ja, ik weet het. Ik vind het ook jammer. Wie vind jij dit jaar leuk? Ik schuif het blad weer naar Melinda toe. Misschien moest ik maar vriendelijk tegen haar zijn, ze was wel genoeg gestraft voor wat ze vorig jaar gedaan had.

Al snel hebben we een hele schriftelijke conversatie. Ze vraagt me of ik nog boos op haar ben en in antwoord dat ik dat niet meer ben. Wanneer ze het blad weer terug schuift, ben ik geschokt door wat ik lees. Ik heb de politie helemaal niet gebeld omdat ik een einde aan het feest wilde maken. Ik was dronken en wist helemaal niet wat hij wilde. We zijn naar zijn auto gegaan en toen… toen heeft hij me verkracht. Snel schrijf ik een antwoord. Waarom heb je het niet gezegd? Weet je wie het was? Je bent toch niet zwanger geworden? Is alles wel goed? Ik schuif het blad weer naar haar toe. Al snel kreeg ik het terug. Ik was bang denk ik. Ja, ik weet wie het was, Andy Evans. Neen, ik ben niet zwanger geworden.

Woedend scheur ik het blad in tweeën.
"Leugenaar!" gil ik,"Je probeert mij en Andy alleen maar uit elkaar te halen! Ik haat je Melinda Sordio! Ik haat je!" Mijn spullen pak ik in en loop de gang in. Op naar Andy's veilige armen.