Behind The Fairytale |24|

Behind The Fairytale |24|
Embry Call
Wat zou het roedel nu denken? Dat ik dood ben? En Ashley ook? Dat we bij de Volturi zijn, dat Ashley weer als wapen wordt gebruikt en ik nu een waakhond ben? Zouden ze me, of ons, zoeker? Zouden ze dat gedaan hebben, misschien, en ondertussen opgegeven en gezegd hebben dat we ergens dood waren gegaan, omdat ik niet meer veranderde? En Ashley ook niet, zou iemand weten dat Ashley niet in staat is om te veranderen? Zou dat in hun opkomen? En wat zou dan het excuus zijn dat ik niet meer veranderde? Aangevallen door dolle vampiers en nu in gebroken stukjes nog zachtjes aan elkaar hangend, wachtend tot ik weer fit genoeg was om wolf te zijn? Het jagen voor Ashley had ik als mens gedaan. De elfjes waren nogal klein om dat te doen en hadden ook nog nooit op wild geschoten. Allemaal vegetariërs ofzo... Ze hadden me wel lange, rechte stokken gegeven. En wat spullen die op messen leken, ik had ze gebruikt op de stok in een wat speervormige vorm te slijpen en net toen ik een punt begon te krijgen, kwam er een van die kleine jongentjes naar me toe en toonde me een scherpe steen en touw. Hij vertelde me een heel verhaal waar ik maar de helft van begreep, maar May vertaalde het. Op vraag van de jongen, natuurlijk, anders had ze het niet gedaan. Het ging er dus over, dat dat veel makkelijker zou gaan, dat ik daar veel beter dingen mee kapot maken en dat hout heel snel afbrak. Als ik de steen in een puntvorm sleep en er een gleufje in maakte waar ik het touw in kon steken, kon ik het makkelijk aan de stok vastbinden. Hij deed het even handig voor met een veel kleiner exemplaar, een mes om groenten te kappen, legde May uit.
Ik keek tevreden naar mijn speer en zette even een stuk hout in de verte dat ik als doel ging gebruiken. Ik had natuurlijk nog nooit speren naar dieren liggen gooien, maar ik was er zeker van dat dat geen probleem ging. Dat is het instinct en bij een weerwolf moet dat toch extra sterk zijn, niet? Ik liep er een einde van weg en wierp mijn speer. Met een doffe klop, stootte de stenen punt tegen de blok hout en de kleine jongens keken lachend toe. Kaël stond recht en zei wat tegen de groep, ze moedigden hem aan in zijn plan en duwden hem mijn richting uit.
Hij vroeg of hij ook eens mocht. Dat zei May. Natuurlijk mocht hij dat, ik liep naar het blok en haalde de speer eruit. De punt was nog helemaal in orde en toen ik zag hoe ver hij in het blok zat, wist ik dat hij scherp genoeg moest zijn om een dier dodelijk te verwonden. Ik nam de speer mee naar Kaël en stak hem in zijn handen. Hij zette de lange stok eens naast hem recht en moest naar boven kijken om de punt te zien. Daarna hield hij hem in zijn handen wat schuin en vernauwde zijn ogen om beter te kunnen kijken. Zijn arm schoot plots lenig naar voren en schoot de pijl met een hoge snelheid richting het houten blok. De pijl sneed een diep gat in het hout om koppig zijn weg door te zetten, maar het hout was sterker en liet de pijl tot stilstand komen. De kleine jongens gierden het uit en als een koning liep Kaël trots hun richting in. Ik wist niet juist wat hij zei, maar het moest iets zijn als: “Zie je wel dat ik het kon!”

Jeej, ik heb een fan!
Kleine lichtjes zijn altijd leuk (:
En ik doe ook altijd andere dingen, dan schrijf ik twee zinnen en zit ik opeens weer een hele tijd op YouTube ofzo, na een tijdje ben ik dan wel echt aan het schrijven, maar dat duurt meestal toch wel even...

Sorry dat ik niet activeerde, het is gewoon nog heel druk. Nu ga ik, elke keer dat ik tijd heb, zo veel mogelijk schrijven zodat ik dan een hoofdstuk extra heb dat ik snel kan activeren, of al een half hoofdstuk waar ik dan nog maar een klein stukje bij moet