23/01/2012

23/01/2012
Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Vandaag ging het plan ‘dood aan Misses Bemoeial’ in werking. Ik ben eventjes weggeglipt bij mam (ze was toch een dagje weg naar een of andere shoppingstad in Nederland ik denk Amsterdam en ja op een maandag, ze had een dagje vrij). En ik moet zeggen, het verliep (wonder boven wonder) vlekkeloos. Eerst en vooral zorgden we ervoor dat pap haar zag roken. (Xan hielp me bij de uitvoering van het plan, hij moest trouwens toch bij mij zijn voor een groepswerk.) Dat leidde tot een heftige discussie die eindigde met Misses Bemoeial die kwaad haar sigaret op de grond smeet en pap die kwaad wegbeende. (Pap kan echt niet tegen mensen die roken, hij doet iets in de gezondsheidssector) Vervolgens liet ik Minou vlak voor haar voeten lopen en net op het juiste moment riep ik “Hé pap!” waardoor hij zich omdraaide en zag hoe Misses Bemoeial Minou een schop gaf omdat ze in de weg liep. Pap werd natuurlijk boos (hij is een echte dierenvriend) en ik liep stilletjes weg met Minou in mijn armen zodat ze rustig konden uitvliegen op elkaar zonder dat ik aanwezig was zodat ze hun niet moesten inhouden. Ik aaide Minou zachtjes over haar hoofd en fluisterde een sorry in haar oor. Het was voor het goede doel dat ik haar op Misses Bemoeial had afgestuurd. Uiteindelijk krabde ze me toch nog, maar dat had ik verdient. Ook al was het voor het goede doel. Nadat ik en Xan volgens ons genoeg hadden gewerkt voor het groepswerk liepen we terug naar de woonkamer. Ik zette de tv op Disney Channel en legde mijn benen op het salontafeltje. Misses Bemoeial die ondertussen uitgeruzied was met pap gaf direct commentaar op mijn voeten die op het salontafeltje lagen.
“Dit is nog altijd mijn huis en ik kan best zelf beslissen wat ik wil en niet wil,” antwoordde ik. Pap zat even verderop aan het fornuis bezig en zei:
“Han, een beetje vriendelijk wil je?” “Waarom zou ik nu vriendelijk zijn tegen een rokende kattenschopster?” Wow ik heb zonder dat ik het heb gemerkt een nieuwe bijnaam voor haar verzonnen. Ik ben goed.
“Noem haar niet zo! En ze heeft me beloofd om te stoppen en dat van Minou was een accidentje,” antwoordde pap. “Allemaal smoesjes! Je moest eens weten wat ze nog allemaal achter je rug uitspookt!” “Die discussie hebben we al eens gevoerd Han.” “Maar het is de waarheid! Je hebt het nu toch zelf met je eigen ogen gezien?” Misses Bemoeial werd rood en staarde me kwaad aan.
“Vuil rotkind,” siste ze naar me. “Wat zei je Kelly?” vroeg pap. “Niets.”
“Ze noemde me een vuil rotkind!” “
Dat liegt ze!”
“Vraag maar aan Xan.”
“Dat heeft ze echt gezegd meneer, ik heb het zelf gehoord,” zei Xan beleefd. “Is dat waar Kelly?” “Maar nee! Dat kind heeft gewoon haar vriend zitten opstoken!”
“Mijn dochter heeft nog altijd een naam!”
En dat was het moment waarop ik een grote glimlach op mijn gezicht kreeg want nu was ik erbij betrokken en ik was heilig voor pap, ik ben zijn enige kind, snap je?.
“Sorry, maar ik ben een beetje gefrustreerd omdat ze me heel de tijd vals zit te beschuldigen. Het is alsof ze me hier weg wil.”
“Hanne heeft het gewoon nog altijd moeilijk met de scheiding, dat kun je toch verstaan?”
“Ze is al zestien jaar! Ze is oud genoeg om ermee om te kunnen gaan!”
“Een scheiding is niet niets Kelly, zeker niet voor een kind!”
“Och, ze ziet haar beide ouders toch nog? Ze moet er maar tegen kunnen.”
“En nu is het genoeg! Eerst zit je te roken terwijl ik je goed genoeg heb gezegd wat mijn standpunt daarover was, daarna schop je tegen de kat en dan zeg je dat mijn dochter een leugenaarster is en dat ze zich gedraagt als een klein kind?”
“Dat heb ik niet gezegd!”
“Nee, maar dat bedoel je wel!”
“Dat bedoel ik helemaal niet, ik wil gewoon zeggen dat ze al zestien jaar is en ze er dus moet tegen kunnen dat haar ouders zijn gescheiden.”
“Wat maakt het uit dat ze zestien jaar is? Een scheiding is en blijft moeilijk voor kinderen!”
“Voor als je het nog niet wist, mijn ouders zijn ook gescheiden en ik maakte er niet zo’n drama van!” “Je was toen nog geen jaar! Je merkte het niet eens en Hanne maakt er geen drama van! Ze vind het gewoon niet leuk dat je tegen Minou schopt!” “Dat was een ongelukje! Mijn voet schoot uit, wat kan ik daar nu aan doen?” Pap zuchtte. “Ik heb nu geen zin in ruzie, we praten het vanavond wel uit.” Het gesprek ging misschien niet helemaal zo, maar ik heb een olifantengeheugen dus laat ons zeggen dat het voor 90% klopt. Of 80% als je vind dat ik een ego heb. En toen gingen we eten (Xan ging maar eens naar huis terwijl hij moeite deed om zijn lach in te houden) en dan kwam het tweede deel van het plan. Ik strooide stiekem wat peper (eigenlijk bijna heel het flesje) over haar spaghetti en wachtte geduldig tot ze een hap nam. Ze moest natuurlijk meteen hoesten en vloog uit tegen pap want ze kan eigenlijk totaal niet tegen peper. Pap die nog altijd gefrustreerd was vloog uit tegen haar dat hij amper peper had gebruikt. Uiteindelijk ging Misses Bemoeial woedend naar boven en kwam pap naast mij zitten. “Ik denk dat je gelijk hebt Han,” zuchtte hij. “Kelly is niets voor mij.” “Dump haar dan.” “Misschien kan ik dat beter wel doen,” zei hij na een tijdje. BAM! Oké, misschien heeft dat gesprek iets langer geduurd maar de uitslag was hetzelfde. Zeg maar dag met handje Misses rokende kattenschopster. Maar goed, je wilt natuurlijk weten hoe het nu zit tussen Xan en Lea. Wel, tot mijn spijt is hun date niet mislukt. Het kwam erop neer dat ze Xan wel een schattige en lieve jongen vind en nu zijn ze dus samen. Maar daar probeer ik niet te veel aan te denken. Er is trouwens een nieuwe jongen in ons jaar, hij is strak gespierd en heeft een gebruinde huid. Maar zijn karakter irriteert me enorm. Ik wed dat het niet lang duurt voor Lea hem binnendoet. En dan zal ze Xan wel vlug vergeten… Althans, dat hoop ik toch (: Maar ik heb nu geen zin om zielig te doen want ik heb Misses Bemoeial of Misses rokende kattenschopster, wat je wilt, het huis uitgejaagd! Woehoe!