The Last Part...

Elke stap was loodzwaar. Elk gebouw, elk ding dat hij achter zich liet loste op uit zijn herinneringen, net zolang tot het hele dorp uit zijn geheugen was verdwenen en hij weer bij de auto stond, waar zijn vader op hem wachtte.
“Ze is er niet,” zei hij toonloos en stapte in.
Om één of andere reden viel er een enorm gewicht van hem af toen ze begonnen te rijden. Hij draaide Ceria’s foto om met de onderkant naar boven, zodat haar glimlach gesmoord werd in de achterbank.
Thuis zou de foto verdwijnen in de vlammen van de open haard.

Drie weken later:

Hij zat aan de ontbijttafel, toen zijn oog op een artikel in de krant viel:

AGENTEN DOOD NA ONDERZOEK

Hemington, 13 maart

“Vorige week zaterdag zijn de agenten die onderzoek deden naar de mysterieuze verdwijning van de inwoners van het dorpje Hemington, dood teruggevonden.
Er zijn vreemde afdrukken van tanden in hun hals gevonden, de politie vermoedt dat ze zijn aangevallen door een wild dier. Vreemd genoeg zat er geen druppel bloed meer in hun levenloze lichamen. Een woordvoerder van de politie meldde dat er een vermoeden is dat de verdwijningen en de dood van de agenten iets met elkaar te maken hebben. Er wordt nog onderzoek gedaan naar…”

Hij schoof de krant van zich af, hij wilde niet meer lezen. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Dat onderzoek was helemaal niet nodig, hij wist al precies wat er gebeurd was.

Ceria.