Planeet Middernacht {deel 2

"Passagiers voor de Crusader 747 van half tien worden verzocht in te stappen op platform 4b. De expeditie vertrekt over vijf minuten." De gecomputeriseerde stem deed de jongen met het donkere haar naast me opschrikken. 'Oh nee hè! Dat heb ik weer. Sorry, moet er van tussen. Beterschap verder meisje.' Hij klopte me geruststellend op mijn schouder, glimlachte, en vertrok. 'Wij moeten ook maar eens gaan Sky. Zoals zonet werd omgeroepen, vertrekt onze expeditie over vijf minuten.' De Doctor grijnsde, hielp me omhoog, en ik volgde hem verward. 'Gaan WIJ mee met die Crusader 747?' vroeg ik hem, mijn beker Mangwisap vastklemmend. 'Oh ja! En het is veel comfortabeler reizen dan met de Tardis. Het is als in een vliegtuig, alleen zonder turbulentie en zo.' legde hij uit terwijl we naar de vertrekhal liepen. 'Hebben we kaartjes dan?' vroeg ik, nu nog verwarder. 'Die heb ik gekocht toen jij sap ging halen. Toen ik terug kwam lag je op de grond. Ik had je moeten waarschuwen trouwens voor het verschil in zwaartekracht. Sorry daarvoor.' Ik nam een slokje sap. 'Geeft niet. Ik zou er vroeger of later toch aan moeten geloven.'
Even later zaten we aan boord van de Crusader. Dat was een soort gepantserde bus met rupsbanden. Het was een comfortabele manier van reizen, zoals de Doctor al had opgemerkt, en het was ongelofelijk populair bij toeristen. Ook bevond zich de donkerharige jongen aan boord van de Crusader. Hij had voor me in de rij gestaan bij de sappenbar, en had me blijkbaar wakker geschud toen ik flauw viel. Blijkbaar hadden zijn ouders hem mee gesleurd. 'Hij schaamt zich voor ons, maar hij vind het niet erg dat wij betalen natuurlijk.' gromde zijn vader tegen een van de andere passagiers, naar zijn zoon gebarend die aan de overkant van het gangpad was gaan zitten in de stoelen achter die van ons. Ik draaide me om in mijn stoel. De jongen staarde wat uit het raam, met de oortjes van zijn Ipod in. Hij was knap. Dat was me eerder niet opgevallen. Logisch eigenlijk, dacht ik. Hoe kon ik dat gezien hebben met dat duizelende hoofd van mij. Ik draaide me naar de Doctor. 'Wat gaan we eigenlijk zien?' vroeg ik. 'Deze planeet bestaat uit kristal. En de hele omgeving is onbewoonbaar omdat alles wat leeft binnen seconden word weggevaagd door de straling van de zon. Maar de vertrekhal waar we net waren en dit schip zijn daar tegen bestendig. En de kristallen zijn adembenemend mooi. Dodelijk mooi.' Ik luisterde aandachtig. En ik werd nieuwsgierig. 'Trouwens, het zwaartekrachtveld in deze cabine is aangepast. Dus je zult geen last hebben van duizeligheid.' Ik zuchtte opgelucht. "Beste reizigers. Hier spreekt de chauffeur. We vertrekken. De expeditie zal ongeveer twee uur duren. Ondertussen blijven de ramen afgeschermd vanwege de straling. Pas bij aankomst gaan de schermen weer omhoog." Na dit bericht dat omgeroepen werd, begonnen de schermen voor de ramen te dalen, en was er geen uitzicht meer. Achter me zuchtte de jongen verveeld. 'Geweldig.' gromde hij. 'Jethro was in godsnaam thuis gebleven jongen. Je moeder en ik hebben weinig zin om de hele dag je gezeur aan te horen.' reageerde zijn vader nijdig. 'En dan de hele vakantie zuslief zien zoenen op de bank met haar honderdste vriendje? Nee dankjewel, dan liever dit.' De jongen staarde nu naar het scherm van zijn Ipod. Ik grinnikte. Zo dacht ik ook altijd over reizen met mijn ouders. Al wist ik niet hoe het zat met broers of zussen, want die had ik niet. Mijn vader werkte bij een bank en mijn moeder had een antiek winkel in de binnenstad van Londen. We woonden echter niet in Londen. Ons huis lag nogal afgelegen en was ongelofelijk groot voor drie mensen. Wel had ik een kat, die ik Roux had genoemd. Ik leidde een vrij normaal leven voor ik met de Doctor op pad ging. En ik snapte nog steeds niet waarom de Doctor mij koos om met hem mee te gaan. Ik nam bedenkelijk een slokje Mangwisap. Als we dan toch twee uur zaten, dan kon ik beter alles overdenken. Het dagboek dat hij door mijn brievenbus had gegooid was het begin geweest van een compleet nieuw leven. In het dagboek had hij een briefje gestopt. Met daarop de tekst:
"Sky, Ik weet dat ik je waarschijnlijk de stuipen op het lijf jaag. Maar ik ken je dromen. Je wil de sterren zien, en door de tijd reizen. Als je deze kans afslaat, is het straks te laat."
Onder die tekst had een telefoonnummer geschreven. Ik had geen idee wie hij was, of hoe hij over mijn dromen wist. En toch ging ik met hem mee. En ik wist niet eens of ik hem wel kon vertrouwen. Maar deze kans kon ik niet aan me voorbij laten gaan.
'En Sky, is reizen zoals je het je had voorgesteld?' De Doctor stootte me aan. Ik knikte. Het was zoals ik het me had voorgesteld, en beter. Tijdreizen was wat ik altijd al had gewild. 'Je moet me toch nog wat dingen uitleggen nadat we terug zijn van onze expeditie.' Ik keek hem aan. 'Wat wil je weten dan?' vroeg hij, duidelijk nieuwsgierig. 'Waarom ik?' vroeg ik. En hij keek nu de andere kant op. 'Daar hebben we het nog wel over.' mompelde hij. 'Is er iets mis?' vroeg ik verontwaardigd. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?' Hij antwoordde niet. Ineens stonden we stil. Het hele Crusader voertuig stond in een klap stil. De stuwadres stond nu in het gangpad. Ze leek nerveus. 'Geen paniek.' piepte ze. 'Het is alleen een stroomstoring.' Ik keek haar vreemd aan, maar ik vroeg verder niets. 'We zijn gestrand!' grinnikte Jethro geamuseerd achter me. 'Bedankt voor de info Jethro.' antwoordde zijn moeder sarcastisch. Hij tikte me op mijn schouder en liet zijn stem beangstigend diep klinken. 'In the middle of Nowhere!' Ik lachte.