267~

Adam PoV
'Wat doen jullie hier?' vroeg ik, misschien een beetje luid. Laura lag hiernaast, half wakker, half slapend. De jongens voor me keken elkaar raar aan. 'Je had ons toch..' vroeg die jongen met zijn vlechtjes, Tom waarschijnlijk. Ik legde mijn vinger op mijn lippen.'Ik weet van niets, weet je nog?' siste ik hen toe. Laura zou het niet leuk vinden als ze hoorde dat ik hen verteld had waar ze was. Ze hadden het meeste wel geraden, dus vond ik dat ik het hen wel kon vertellen, maar toch.. Bill knikte. 'We komen voor Laura.' zei hij luid. Op zijn minst had hij het door. In de andere kamer viel een glas om, Laura had zijn stem herkend. 'Momentje,' zei ik luid, dit was eigenlijk het excuus waar ik op wachtte. 'Ze is wakker geworden.' fluisterde ik hen toe waarna ik naar de kamer ernaast liep. Laura zat in de zetel en maakte zich klein toen de deur openging. 'rustig maar, ik ben het.' mompelde ik. Ze keek op, haar ogen groot. Acteren Adam, je best doen. 'Ze zijn hier.' zei ze met een niet-gelovend, hoog stemmetje. 'Ja, blijkbaar hebben ze me herinnerd.' ik deed mijn best om niet te lachen. ik wreef zacht over haar hoofd. 'Denk je niet dat het beter is dat je het hem vertelt?' vroeg ik zacht. Ze zuchtte en liet haar hoofd tegen de zetel vallen. 'Zelf als hij maar een klein beetje van je houdt, zal hij er geen probleem van maken.' beloofde ik haar. Tom kon maar zien dat hij genoeg van haar hield, anders had hij een probleem met mij.
'Jij mist hen, zij missen jou en nu ze hier eindelijk zijn zou je je wegsteken? Niet flauw doen, Lau.' zei ik zacht. ze liet haar hoofd achterover vallen in de zetel. 'oké. Ik ga eerlijk zijn, laura, ik ga ze niet wegsturen, of je het nu wilt of niet, ik ga ze binnen laten.' zei ik zacht. Ze knikte. 'Flink meisje.' mompelde ik zacht. Ik drukte een kus op haar voorhoofd en ging terug naar de jongens.