265~

Bill Kaulitz
ik keek mee over Toms schouder naar de Mail die Adam teruggestuurd had. Ik voelde hoe gespannen Tom was, maar ik moest eerst lezen waarom.

Hallo TH,
Blijkbaar kennen jullie mij wel, via Laura -ik wil toch even weten hoe jullie aan mijn privé-e-mail adres komen, maar goed. Het heeft jullie even genomen om te beseffen dat ze niet naar huis was gegaan. Ik begrijp het wel, als Laura alleen gelaten wilt worden, dan meent ze het wel dus...
Goed lezen en onthouden; JE HEBT DIT ALLEMAAL ZELF BEDACHT, EN JE HEBT GEWOON BESLOTEN OM NAAR AMERIKA TE KOMEN ZONDER DAT WIJ CONTACT HADDEN!
Ze is hier al een maand of vier, volgens mij is ze meteen nadat ze bij jullie vertrokken is naar het vliegveld gegaan richting LA.
Ik zou zeggen, wees welkom, mijn adres staat in de bijlage.

Bye bye,
Adam.

Ik keek naar Tom, die glimlach op zijn gezicht schitterde bijna. hij stond op en liep naar boven. 'Wat ga je doen?' vroeg ik verbaast. 'Koffer maken, Duh. Kan een van jullie een ticket voor me reserveren?' vroeg hij luid. Ik keek naar Georg en Gustav. 'Alsof we hem alleen gaan laten gaan.' zei Georg met een lachje. Gustav en ik knikten. 'Als een van jullie twee mijn koffer maakt, dan zoek ik naar de snelste ticketten naar LA.' zei hij met een glimlach. We hadden haar meer gemist dan we aan elkaar hadden toegegeven. ik vroeg me gewoon af hoe ze op ons zou reageren als we daar plots stonden.
Tom keek raar op toen hij Gustav en ik met drie extra koffers zag lopen. 'Wat gaan jullie doen?' vroeg hij verbaast. ik keek hem aan. 'Had je gedacht dat we jou zonder volwassenen naar Amerika zouden laten gaan?' vroeg ik hem. Hij glimlachte en rolde met zijn ogen. Het was Gustav die Georgs koffer maakte, ik probeerde mijn kleren en spullen er netjes in te steken. Gustav en Tom propten er gewoon zo veel mogelijk in.