6.3

POV Samira.
Terwijl ik richting het huis van Ibrahim liep voelde ik de kou langs me heen gaan. Ik deed me kapuchon op en deed me jas hoger dicht en liep wat harder terwijl de zenuwen door me lijf gierde. Wat nou als ik niet meer wist waar hij woonde, of als hij me helemaal niet wou spreken. Die vragen maakte me helemaal gek en ik besloot er maar niet aan te denken en hopen dat het allemaal wel goed zou komen. terwijl ik me oortjes indeed en weer rustig verder liep werd ik gebeld. Ik pakte mijn telefoon. "Mam'' stond er. Ik besloot me telefoon weg te drukken en hem meteen uit te zetten omdat ik wist dat me moeder het er niet mee eens was dat ik naar Ibrahim toe ging maar ik moest dit doen, ik kon niet leven met leugens of dingen die werden verzwegen voor me, misschien viel het allemaal wel mee en konden Ibrahim en ik opnieuw beginnen, iets wat ik echt heel graag wou maar wat nu nog zo ver weg leek. Terwijl ik stil stond bij het huis zuchtte ik diep, het was zo ver. Even begon ik weer te twijfelen, ik liep het tuinpad op richting de deur en terwijl ik op de bel wou drukken kreeg ik flashbacks, ik zag alles weer voor me. De ruzie die we hadden en de reden waarom we uit dat huis gingen, er rolde tranen over me wangen, was dit dan wel echt, is het klaar en over tussen ons? Komen we dan nooit meer samen en is alles een leugen geweest, een leugen van neppe gevoelens, het enige wat ik nog terug zag waren de leugens die hij me misschien wel vertelde en de ruzie. Hoe kon dit nou, ik heb van hem gehouden en het enige wat ik terug zie is haat en ruzie. Plots ging de deur open. ''Samira! Wat doe jij hier?'' vroeg Samir die enigsinds verbaasd was dat ik hier stond. "Ik euhm , is Ibrahim er?" vroeg ik. ''Nee die is al een tijdje naar Barcelona, maar kom binnen." Zei Samir terwijl die de deur verder open deed."Euhm ik ga toch liever naar huis. " zei ik terwijl ik weer weg liep, alles was dus een leugen of beter gezegd. It was only just a dream.