262~

Bill PoV
'Tom, mag ik binnenkomen?' vroeg ik zacht. Ik hoorde niets dus ging ik maar naar binnen. hij lag op haar bed, hij had zijn kettingen om en wreef er zachtjes over met zijn vinger. 'Alles goed?' vroeg ik zacht. Het was een week geleden, maar hij was er niet overheen. Ik denk niet dat hij er ooit overheen zou komen als Laura niets liet weten. 'Nog 4 maanden Tom, dan zit de tour erop.' zei ik zacht. Tom reageerde niet. 'Tom?' vroeg ik zacht terwijl ik naast hem op het bed ging zitten. 'Weet ik. Dan heb ik tijd genoeg om haar te zoeken.' mompelde hij zacht. Ik keek hem verbaast aan. 'Denk je dat het een goed idee is?' vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ga mijn toekomst niet weer weggooien, Bill. Ik weet perfect wat ik wil, en dat is maar 1 iets. De rest kan me gestolen worden.' zei hij vastberaden. Ik had hem nog nooit zo zeker gehoord. 'Klinkt niet zo gezond.' mompelde ik zacht. 'Maakt mij niet uit.' zei hij zacht. Ik legde me naast hem en zuchtte. 'Maak je niet zo druk, ze komt wel terug.' mompelde hij. Ik keek hem verbaast aan. 'Never.Ever.Give.Up.' zei hij zacht. ik glimlachte. 'ik mag niet opgeven.' mompelde hij, 'ze heeft gelijk.' mompelde hij zacht. 'En waarom?' vroeg ik. 'Bill, zij is mijn toekomst, mijn enige toekomst. ZOnder haar wil ik die niet; ik mag niet opgeven.' zei hij. Oké, nu maakte Tom me officieel bang. Hij zag mijn blik en ik dacht even dat hij zou grinniken, dat zou hij gedaan hebben als Laura hier ergens rondliep.
'En ondanks alles kijk ik niet uit naar het einde van de tour, ik vind het leuk om te touren, muziek maken verzet mijn gedachten, maar na de tour ga ik meteen naar haar huis in Maagdenburg. Ik glimlachte. Op zijn minst deed hij niets overhaast.