260~

Bill PoV
Het was raar zonder Laura, stil op een of andere reden. De optredens gingen door, ze waren echt goed, maar naast de podiums... Tom lachte niet zo veel, behalve bij een interview, maar die waren niet gemeend. Hij bleef in Laura's kamer slapen, alsof hij het wou ontkennen dat ze weg was. ALsof ze elk moment terug kon komen. Hij leek niet van plan om "roekeloos" te doen, maar ik hield hem toch in de gaten. Na een week was er een brief van haar met de post meegekregen. Hij was redelijk dik, en het maakte lawaai. Tom was gretig om hem open te doen. Er vielen 2 sleutels uit, de ene was een autosleutel de andere een sleutelbos. Huissleutels? Er zat een kort briefje bij, heel formeel en totaal niet passend. 'Mijn auto, ik had haar gezegd dat ze die maar thuis moest zetten, dat ze hem bij ons thuis moest afzetten, maar ze heeft hem in een garage in Berlijn gezet. Ze heeft een garagebox gehuurd.' zei hij zacht. Ik keek naar de sleutels; aan een van hen hing een etiket; box. de andere kende ik te goed. Tom legde de brief hard op tafel en ging in de zetel zitten, hij keek weg. Ik keek in de brief. Zoals ik gevreesd had; Laura had onze huissleutels ook opgestuurd. Ze wou niet dat we dachten dat ze bij ons thuis zou rondspoken of zo. zo stond het toch in haar brief. Weer ondertekende ze met laurA. ik snapte nog steeds niet waarom die laatste letter een hoofdletter was, alsof het een ...hint was. ik schudde mijn hoofd. ik zag gewoon dingen die er niet waren...maar het bleef vreemd.
'Tom? Wat bedoeld ze hiermee; "ik ga jullie allemaal missen, behalve het stomme nachtkastje."' vroeg ik verbaast. Tom zuchtte. 'Waarschijnlijk dat ze het nachtkastje niet leuk vond, ze stootte zich er altijd aan.' mompelde hij zachtjes. Hij zat heel even heel stil, knipperde met zijn ogen en liep in een spurtje naar ... weet ik veel waar hij naartoe liep. Waarschijnlijk naar haar kamer.