257~part 3

Tom PoV
Haar hand lag nog steeds op mijn gezicht, ik nam hem in mijn hand. Daar stonden we dan; alle twee met ons gezicht besmeurd met tranen -en in haar geval Make-up- met elkaars handen vast. Het zou het perfect einde van een sprookje kunnen zijn, blij weerzien...Maar dat was het niet. Een sprookje zou niet mogen eindigen met 2 mensen die uit elkaar gingen maar wel nog van elkaar hielden. het klopte niet, het was verkeerd. 'Laura.' fluisterde ik. Ze liet haar hoofd hangen, ik hield haar in mijn armen met haar hoofd tegen mijn schouder. ik wreef zachtjes over haar hoofd. 'Geef me gewoon nog 1 kans. 1 week. wacht nog 1 week voor...' ik moest al niet meer verder gaan. ze schudde haar hoofd, schokkend van het huilen. ik beet op mijn lip om te zwegen. Het was niet alleen erg voor mij... 'Het gaat niet om kansen Tom, het is jouw schuld niet.' mompelde ze de hele tijd. Jou schuld niet, jou schuld niet. 'Kom alsjeblieft niet af met "het is jou schuld niet, het ligt aan mij" praat.' fluisterde ik in haar oor. Ze maakte zich los uit mijn omhelsing. Het voelde alsof ze een mes in me gestoken had, misschien had ze dat beter gedaan, het zou me minder pijn doen, het zou minder lang duren. 'Ik weet dat het jou schuld niet is, ik weet niet wiens schuld het is. Misschien ligt het wel aan mij, ik weet het niet zeker.' zei ze zacht. Toen keek ze plots op. Ik kon de pijn in haar ogen zien glinsteren, even duidelijk als haar tranen. 'Beloof dat je geen ..erge dingen doet..doe alsjeblieft niet stom.' mompelde ze zacht. Ik haalde mijn schouders op, haar handen klampten zich vast aan mijn gezicht. 'Tom, ik meen het. Doe alsjeblieft niets roekeloos, pas op jezelf...' mompelde ze zacht. ik knikte. 'ik beloof het, voor jou. Maar jij moet terugkomen.' zei ik luider dan daarnet. Ze liet haar hoofd zakken. 'Kom terug, beloof me dat.' zei ik. 'Ik kan niets beloven, Tom, ik weet nog niet eens...' ze stopte, gaf een kus op mijn wang. 'Blijf ademen, Tom, blijf leven.' fluisterde ze in mijn oor. Daarna trok ze zich los en wandelde ze weg. 'Laura.' zei ik zacht. Ze draaide zich nog even om en knikte, ze greep naar haar nek. 'Nee, houd maar.' zei ik toen ik haar aan haar aan haar ketting zag prutsen. Ze knikte zachtjes. 'Geef dit aan Bill.' zei ze zacht. ze stak me een papiertje toe. 'Vaarwel Tom.' fluisterde ze. Geen tot ziens, vaarwel... toen ze helemaal uit het zicht verdwenen was liet ik me op de grond zakken. Ik was leeg, behalve de tranen die nu pas echt stroomden. zonder het te weten had ik me nog steeds ingehouden toen Laura erbij was.