257~ part 2

Tom Kaulitz
'Elkaar niet zien?' vroeg ik zacht, een traan welde op in mijn ooghoek. Ik kon niet zonder Laura, ik kon het amper aan... kijk naar hoe ik me de afgelopen dagen gedragen had... het drong tot me door hoe Egoïstisch dat klonk. Was het daarom? Laura Keek me nog steeds niet aan. 'Waarom?' vroeg ik zacht, mijn stem brak bijna; Laura spande haar schouders. zoiets deed ze wel meer als ze zich zorgen maakte, als ze verdrietig was. 'Ik heb ..tijd voor mezelf nodig.' mompelde ze zacht. 'Maar... daarom moet je het toch niet uitmaken?' Laura's schouders zakten naar beneden, aan de manier waarop ze schokten, merkte ik dat ze aan het wenen was. 'Ik wil je geen valse hoop geven.' fluisterde ze zacht. 'Ik weet niet of ik..' 'nog terugkom.' maakte ik haar zin af. Ze hield me -zonder zich om te draaien- de sleutels van mijn auto voor. 'Hoe ga je dan wegraken?' vroeg ik zacht. 'Ik vind mijn weg wel.' ik schudde mijn hoofd. 'Hou maar, zet hem desnoods thuis en leg de sleutel binnen als je weer naar huis gaat.' Laura knikte. 'Heb ik ..iets verkeerds gedaan?' vroeg ik zachtjes. ze draaide haar om, haar make-up was niet waterproof, haar zwarte make-up liep over haar wangen. 'Nee, zoiets mag je nooit denken. Beloof het, steek het niet op jezelf.' zei ze streng. Ik was diegene die weg keek, ook al werkte ik mezelf tegen. Ik had haar nog maar even in mijn buurt, ik zou haar in mijn geheugen moeten opslaan maar niet zo... Zo wou ik me haar niet herinneren. het maakte niet meer uit hoe ik eruit zag, ik liet de tranen gewoon lopen. voorzichtig veegde ze de tranen weg, ze wou niet dat ik huilde en dat maakte het zoveel erger. Ik wist dat ze nog van mij hield, en zij wist heel erg zeker dat ik nooit van iemand anders dan haar zou houden en toch ging ze weg. Die kleine dingen, ze maakte het zoveel meer erger, zoveel pijnlijker om alleen achter te blijven.