A ranger/traitor 46

Terwijl ze verder reden, probeerde Miko zijn kloppend hart te bedaren. Hoewel Will hem ontelbare keren had verteld dat hij niets te vrezen had van de vreemde mensen op Helerveld, keek hij niet echt uit naar een ontmoeting met hen. Hij wist dat het onredelijk van hem was om bang te zijn van hen, alleen omdat ze anders waren. Zijn angst liet zich echter niet temperen door gezond verstand.
Ze reden het Helerveld op. Het eerste wat Miko zag was een reus die met grote passen op hen af liep.
“Will!” zei de reus langzaam goed articulerend bij elke letter.
“Trobar,” groette Will “Ik zie dat je goed voor de honden zorgt! Ze zien er echt prachtig uit.” De reus straalde bij Wills compliment. Miko vond hem er meteen een stuk minder angstaanjagend uitzien.
“Helkom, Helkom.” Terwijl Will Trobar uitlegde waar Ebben was en nog wat complimentjes maakte over de andere honden, keek Miko om zich heen. Van overal kwamen mensen aangelopen of gestrompeld. Mannen, vrouwen en kinderen. Met allerhande soorten handicaps. Een bochel, uitzonderlijk lange armen, een been dat korter was dan het andere... Maar er waren er ook die volkomen gezond leken. Vooral kinderen die, naar wat Miko vermoedde, hier geboren waren. Allemaal leken ze opgetogen met hun komst. Uitbundig begroetten ze Will en ook Miko ontsnapte niet aan hun aandacht. Een hartelijker ontvangst had hij zich niet kunnen voorstellen en na tientallen handen te hebben geschud, was van zijn eerdere angst niet veel meer over.
Daarna kwam Malcolm naar hen toe. Hij zag er helemaal niet uit als een tovenaar, of wat de mensen dan ook dachten dat hij was. Eigenlijk was er niets wat hem onderscheidde van de andere mannen die Miko in Redmont had ontmoet.
“Will, fijn om je weer te zien! Kom maar naar mijn hut. Dan kun je me de precieze reden van jullie komst melden, terwijl ik eten laat klaarmaken.”