253~

Twee weken later
Laura POV
'Echt Tom, niet moeilijk doen, het is maar een dokter.' mompelde ik. Ik deed niet echt moeite om me uit zijn greep los te maken, ik vond het wel leuk met zijn armen zo strak om me heen. ik voelde Toms lippen in mijn haar. 'En sinds wanneer ben jij niet meer doodsbang voor de dokter?' vroeg hij met een klein lachje. ik rolde met mijn ogen. 'Sinds ik niet meer achter de zetel spring tijdens horrorfilms en ik een weet ik het ziekenhuis overleefd heb.' mompelde ik lachend. Bill stond aan de deur van de bus te wachten. 'Tom, ze heeft het je genoeg uitgelegd, over een dag of twee is ze terug.' zei Bill, hij klonk verveeld, maar zijn ogen schitterden toen hij naar ons keek. Het kon soms zo'n schatje zijn, bijna zo lief als zijn grote broer. 'Ik kan toch mee.' mompelde hij voor de zoveelste keer. Bill en ik zuchtten. 'Nee Tom, jullie hebben repetities en nog belangrijker, concerten.' zei ik. Tom zuchtte, kuste me en liet me dan onwillig los. Ik had ook veel liever gehad dat hij met me meegekomen was, maar dit moest ik alleen doen, en nee, het ging er me echt niet om om mijn schrik voor akelige mensen met messen en -nog erger- naalden te overwinnen. Ik had nagedacht de afgelopen week, er waren een paar dingen die me opgevallen waren, maar ik had er niet aan willen denken. Ik was bang dat het Tom zou opgevallen zijn en voor 1 keer zou het niet helpen om mijn hart te luchten bij hem. ik moest een beetje tijd voor mezelf om na te denken. om te weten wat ik precies zou doen als ik gelijk had.
Tom was zo "vriendelijk" geweest om me zijn cadillac -ja, die zot rijdt met een cadillac- te lenen zodat ik snel over en weer kon naar Maagdenburg. Het zou een paar uur rijden zijn, maar ik had het er voor over. Ik had een goeie dokter daar, eentje die ik wel vertrouwde dus had ik besloten om ook daar mijn draadjes er te laten uithalen. Tom had voorgesteld om dat bij de eerste dokter te doen die we passeerden, maar ik had hem tegengesproken. Bill stond aan mijn kant, hij vond dat ik moest doen wat ik wou en niet zo veel naar Tom moest luisteren. Daarom kreeg ik mijn zin.