1.6| Return.

Mijn huid tintelde toen een grote warme hand mijn schouder raakte. Toen ik me omdraaide keek ik recht in de ogen van Stefan Salvatore. Ik had hem vroeger enkele keren ontmoet, maar ik had het altijd al meer voor zijn broer gehad, wat redelijk zacht uitgedrukt was.
‘Het lijkt er op dat wij de enige zijn zonder danspartner, dus, Zou u me willen vergezellen naar de dans vloer, euh… Wat is je naam?’
‘Noem me maar Lauren, en graag,’ zei ik terwijl ik met een zwaar geforceerde glimlach zijn hand aan nam. Als een echte gentleman begeleidde hij me naar de dansvloer, waar we achter in de rij dansende mensen aansloten. Alsof het ons geen enkele moeite koste gleden onze voeten over het glanzende parket, in de maat van de muziek. Ik kon me niet bedwingen nog eens in zijn ogen te kijken. Er was iets anders aan hem, hij was niet hoe ik me hem herinnerde. Ik kende hem als een puur mens, met het hart op de juiste plek. Maar er was iets aan zijn houding, aan de blik in zijn ogen. Die jongen die ik ooit kende was veranderd in een ripper, en ik durfde te wedden dat de vriendelijke Klaus daar iets mee te maken had.
‘Waar kijk jij naar?’ zijn arrogantie was haast nog erger als die van Kol
‘Nergens naar, je herinnerd me aan iemand die ik kende,’ dit was waarschijnlijk de eerste keer dat ik de waarheid vertelde, hij herinnerde me aan iemand die ik vroeger kende, aan wie hij vroeger was. De man, of moet ik zeggen jongen, die hier voor mij stond was slechts een schim van de persoon die hij ooit was geweest. En ik hoopte, uit de grond van mijn hart dat hij die persoon terug zou vinden.
Blijkbaar besteedde Stefan niet veel aandacht aan de woorden die ik zei, ik zag hoe zijn blik door de kamer dwaalde, opzoek naar iemand. Ik wist wel naar wie. Elena stond een paar meter verder te dansen met Damon. Toen Stefans ogen hen hadden gevonden zag ik een flits van gevoelens, een fractie van een seconde, nauwelijks waarneembaar. Maar ik had het duidelijk gezien en om de een of andere reden ontroerde die kleine uiting van emotie me. Traag bracht ik mijn gezicht naar hem, tot mijn lippen zijn oor bijna raakten. ‘Alles komt goed, Stefan. I promis,’ mijn stem was slechts een zwakke fluistering, maar aan zijn reactie was duidelijk te zien dat hij elk woord begrepen had. Hij keek me recht in de ogen, opende zijn mond, en sloot hem weer, niet wetende wat te zeggen. Ik verwachtte dat hij me ging vragen hoe ik überhaupt kon weten hoe hij heette, maar in plaats van dat te doen liet hij me een halve draai naar binnen draaien, waarna ik uit zijn armen gekatapulteerd werd. Recht in de armen van een ander. Twee sterke armen werden rondom mij gelegd, en een gevoel van veiligheid overspoelde me. Mijn blik vond zijn weg naar boven, en vonden de ogen van mijn nieuwe danspartner. Een shock ging door me heen. Die ogen, het was net een exacte kopie van de bekende ogen die ik elke dag in de spiegel zag.

Please, tell me what you think. Want ik ben redelijk onzeker over dit hoofdstuk ;o