The lady in white

Verveeld keek ik naar de stromende regen die buiten de auto al gauw grote, diepe plassen vormden in de vochtige modder. Toen we met de jeep door een grote plas reden sloeg het gore water hard tegen de autoramen aan. Kijkend naar de modder die langs de ramen naar beneden droop kon ik nog net in de verte de schim van de oude brug zien die nu al helemaal in de mist was gehuld. ‘Wie rijd er dan ook in hemelsnaam over zo’n gammele brug, ik bedoel het is de perfecte plek om een moord te plegen’, zei ik toen de auto en we uitstapten. Mijn vader keek me even aan en grinnikte toen. ‘Yep top 3 beste locaties om een moord te plegen’. Toen we aan de voet van de brug kwamen hield hij me staande. ‘Luister Mia, ik snap dat je graag mee wilt maar is het niet beter als je voor een keer gewoon rustig thuis blijft?’, waarop ik met mijn ogen rolde. ‘Pap, ik heb wel ergere dingen gezien dan moord’, verzekerde ik hem en trok mijn rits van mijn jas dicht toen de wind opwaaide. Hij knikte en we liepen naar de auto die midden op de brug stond en omlijnt was met tape. ‘He Mike!, we hebben net alles onderzocht’, riep iemand toen hij ons zag aankomen. ‘En nog wat gevonden?, een moordwapen of iets anders?’, vroeg mijn vader terwijl hij om de auto heen liep. Er kwam een jongen aangehaast en liet hem zenuwachtig een stapel papieren zien. Ik bekeek hem ongegeneerd en schatte hem maar een paar jaar ouder dan ik. Toen vader hem orders gaf om onder de brug naar aanwijzingen zoeken ging hij er helemaal opgewonden vandoor. Hij zou toch niks kunnen vinden, laat staan dat hij zijn zaklamp aan zou kunnen krijgen. Ik liep naar de auto toe terwijl ik ondertussen wat collega’s van mijn vader begroette. Van kinds af aan wou ik altijd al mee gaan naar de zaken waar mijn vader aan werkte en op een gegeven moment nam hij me ook mee. Eigenlijk kwam het door het smeken en omdat hij mij niet meer alleen wou thuis laten nadat er vlak bij ons huis een moord werd gepleegd. Mijn vader was sindsdien heel erg beschermend en nu ga ik zoveel mogelijk mee als hij een zaak heeft. Na een tijd vond het team normaal dat ik hier rondliep en ik vond het fijn dat ze me bij sommige dingen betrokken voor als ik later politie agente zou worden. ‘Het is erger dan wat we normaal zien Mia, ik zou maar niet in de auto kijken’, riep een collega van mijn vader. Ik knikte Will geruststellend toe en hij keerde weer terug naar het onderzoeken of er misschien iets in het water te vinden was. Ik keek even om me heen en liep toen toch naar de auto. Nieuwsgierig keek ik door het raam naar binnen. Niet dat ik veel kon zien want de bloedspetters op het raam zaten nogal in de weg. Ik tuurde door de bloedspetters door en keek naar de stoelen maar zag nergens een lichaam. Ik stapte wat dichterbij en schrok me rot toen ik uiteindelijk het lijk zag. Het lag precies onder me en naast de bestuurdersstoel. De jongen keek me met doodse ogen aan en ik kon met haast niet uit zijn blik wegtrekken. Ok, ik had heel wat lijken meegemaakt maar dit was toch wel wat erger. Het leek alsof er was geprobeerd om zijn kop eraf te snijden maar toen ik beter keek zag ik dat het eerder open gereten was want zijn keel lag helemaal open. Verafschuwd keek ik van hem weg en ik schrok me dood toen ik tegen iemand opbotste die vlak achter me stond. ‘Freaky hé?, geen idee wat die arme gast is overkomen maar wees maar niet bang wij lossen het wel op’. Ik moest even op adem komen, had hij werkelijk echt niks beters te doen dan me mensen vanachter te besluipen?. ‘Gaat het wel?, je ziet er geschrokken uit maar het is dan ook niet alledaags voor meiden zoals jij om dit te zien’, zei hij glimlachend. Hij had duidelijk geen idee dat ik zowat elke dag een lijk zag. ‘Hoor eens, ik schrok helemaal niet van het lijk maar eerder van jou omdat een eng jochie zoals jij niet zomaar iemand moet besluipen’, siste ik en ik drukte hem ruw aan de kant. Om eerlijk te zijn was ik inderdaad el geschrokken van het lichaam maar dat liet ik hem natuurlijk niet merken, een politie agente zou niet zo soft zijn. Omdat ik geen behoefte meer had om het lijk te zien en om hem om me heen te hebben ging ik op een van de oude bankjes zitten die overal op de brug stonden. Ik hoorde tot mijn ergernis dat hij kuchte en kennelijk naast mij was gaan zitten. ‘Mia!, had jij nog wat gevonden, een spoor of zo?’, riep Will toen hij bij de auto stond terwijl er iemand foto’s nam. ‘Nee, maar ik denk niet dat iemand hem heeft gesneden, kijk maar naar de wond in zijn nek!’, schreeuwde ik terug en keek trots toen de nieuwe mij met open mond aanstaarde. ‘Jij bent de dochter van Meneer Jones?, Mia?’, zei de jongen toen hij eindelijk weer wat kon zeggen. Ze lachte en knikte. Mooi, dit zou ervoor zorgen dat hij zich niet meer met haar zou bemoeien. Maar ik had het dus mooi mis hij kreeg een blik in zijn ogen die hij ook had toen hij bij haar vader zat… Shit… ‘Dus Mia.. mag ik Mia zeggen?’, vroeg hij hoopvol waardoor ik met mijn ogen rolde en knikte. Hij begon meteen te stralen en keerde zich naar mij toe. ‘ Mia, je wilt dus later ook bij de politie werken?’. ‘Ja, het zit dan ook in de familie want mijn oom zit bij de politie en mijn opa heeft er bij gezeten’, glimlachte ik. Hij vroeg enthousiast door en bleef maar vragen stellen waar ik hoofdpijn van kreeg. ‘Misschien komen we wel samen in een team, lijkt je dat niet cool?’ ging hij enthousiast verder en ik slikte. Voor hij verder kan vragen riep mijn vader me en ik stond snel op en zei dat ik moest gaan terwijl ik al weg liep. ‘Zie je later Mia!’, riep het rotjoch me nog na en ik zag hem trots naar de anderen kijken omdat het kennelijk zo bijzonder was dat hij met me gepraat had. ‘Je was net op tijd ik kreeg net een kruisverhoor van je hondje’ zuchtte ik toen we in de onderweg naar huis waren. Mijn vader glimlachte, ‘ja, dat zag ik’. ‘Waarom heb je me daar dan niet eerder weggehaald?’, lachte ik nu ook en ik gaf hem een por want ik wist dat het er vast idioot had uit gezien. ‘Neem het Jake niet kwalijk, hij was waarschijnlijk gewoon blij om je te zien’, zei hij waardoor ik hem vol ongeloof aanstaarde en hij in lachen uitbarstte. Na een tijdje kwamen we bij ons huis aan en ik stapte uit. Net op dat moment ging de mobiel van mijn vader. ‘Ja, met Mike.., ja .. ok ik kom’ hij zuchtte en keek me aan. ‘Weet je nog die zaak waar ik je over vertelde bij Lost creek bij dat woud met die vermiste mensen?’, waarop ik knikte. ‘Ze hebben waarschijnlijk een spoor en vroegen om mijn…’ verder kwam hij niet want ik onderbrak hem. ‘Maakt niet uit het duurt vast niet lang’ zei ik. ‘Mia, beloof me dat ik je niet weer zoals vorige keer uit het bos moest vissen omdat je zo graag zelf de zaak wou doen’, zei hij streng. ‘Maar pap!’. ‘Je weet wat ik je verteld heb en waarom je daar niet hoort te zijn dus gedraag je’, waarop ik knikte. Hij gaf me en knipoog en reed de oprijlaan weer af en ik liep naar de deur en draaide hem van het slot. Binnen slingerde ik mijn schooltas ergens de kamer in en zette wat lasagne in de magnetron. Toen ik het dampende bord op tafel zette keek ik verveeld naar de krant en zag meteen het artikel van de moord op de brug. Meteen dacht ik weer aan het lijk van die jongen terug en er liepen rillingen over mijn rug toen ik dacht aan de toetakeling op zijn nek. Ik keek nog even wat tv en liep toen moe naar boven en liet me op het bed vallen en voor ik het wist viel ik in slaap.