Hoofdstuk 18

Cato’ pov
Ik zou woedend moeten zijn, en ik was er zeker van dat ik dat over een paar seconden ook zou worden. Maar het eerste wat ik dat was: Lizzy ziet er echt prachtig uit als ze lacht. Thuis had ik zelfs nog nooit zien glimlachen, nooit naar mij tenminste. Als ik haar op school samen zag lopen met Mary was ze altijd aan het lachen. Maar nu waren we niet op school, we waren in de arena en ze had ons net verraden. Nu voelde ik de woede opkomen, ik was boos en niet alleen op Lizzy maar ook op Marvel. Ik moest het op iemand afreageren en aangezien Lizzy nu onbereikbaar was liep ik op Marvel af. Ik gaf hem een vuistslag vol in zijn gezicht en hij viel op de grond. “ik had toch gezegd dat we haar niet konden vertrouwen”, schreeuwde ik hem toe, “ nu denkt heel het capitool dat we dom zijn!” “oh dat denken ze niet alleen, dat weten ze !” zei Lizzy lachend. “hoe bedoel je dat ?” snauwde ik terwijl naar boven keek en Marvel liet voor wat hij was. Ze had wel wat weg van een engel zoals de zonnestralen achter haar door de bomen schenen: die gedachte verdrong ik meteen en ik overtuigde mezelf ervan dat ik haar haatte, dat ik haar haatte, dat ik haar haatte. “wel toen ik gisteren uit die boom tuimelde hadden jullie totaal niet door dat Katniss er toen ook was, stelletje sukkels” zei ze smalend. “wie zijn hier nu de sukkels hé” antwoordde ik,” wij zijn tenminste niet in het nauw gedreven in één of andere boom.” “Cato, laat het gewoon, ze kunnen toch nergens heen. We proberen morgenvroeg wel weer.” Zei Glimmer en ze pakte zacht m’n arm vast. Ik wist dat ze gelijk had dus begonnen we ons kamp op te slaan.

Lizzy’s pov
Er ging een steek van jaloesie door me toen ik zag hoe Glimmer Cato weeral probeerde te versieren. Het goede gevoel dat ik daarnet nog had gehad begon al snel te minderen. Ik verstand vertelde me dat het helemaal niets uitmaakte, dat we toch allemaal zouden sterven. Maar deze gedachte leek maar niet tot mijn hart door te dringen. En het ergste van al was nog dat ik niet goed wist waarom ik me juist jaloers voelde. Ik had Cato nooit gemogen en dat deed ik nu ook niet, en dat zou ik ook nooit doen, dat moest ik mezelf beloven. Ik schrok op uit mijn gedachten toen de carreers in beweging kwamen en hun kamp opzetten vlak onder onze boom. Er schoot even een vlaag van paniek door me heen, we konden nergens heen als ze hier bleven en we konden ook niet eeuwig in deze boom blijven zitten. Ik keek naar Katniss en ik zag dat ze hetzelfde dacht als ik. Ik keek nog eens naar beneden om te kijken of er echt geen vluchtweg was toen ik Cato’s blik ving. “sweet dreams”, zei hij vals, maar zijn ogen stonden zacht en ietwat droevig. Oké nu was ik echt aan het doordraaien. Ik moest Cato niet en hij moest mij niet, ik overtuigde mezelf ervan dat ik hem haatte, dat ik hem haatte, dat ik hem haatte. ik bleef deze gedachte steeds herhalen toen ik opeens iets opmerkte in een boom die op een paar meter van de onze stond. Twee grote ogen keken me aan. Het duurde even voor ik besefte dat het geen uilenogen waren maar mensenogen, en het duurde nog een paar seconden voor het tot me doordrong dat ik die ogen herkende. Rue.


check please mijn nieuwe story over de updates ik wil weten of het op iets trekt