3 #marleen tegan.

"Marleen schiet nou op, anders missen we onze vlucht nog" zuchtte men moeder met haar hoofd uit het raam van de auto gestoken. Ik zuchtte zachtjes. Deden we dat maar. Ik had totaal geen zin om dat pokke eind naar het vliegveld te rijden. Ik opende de portier en dumpte eerst men tas in de auto en daarna ging ik er zelf in. Men oordopjes rolde ik van men mobiel af, en deed ze in men oren. Ik keek naar men zusje die wat met haar mobiel aan het prutsen was. Ze had het er ook heel zwaar mee dat we gingen verhuizen. Ze had een vriendje die ze moes missen, en al haar vriendinnen. Ze was heel hecht met ze. Ze kwamen haast elke dag over de vloer. En haar vriendje was de 1ste die ik wel mocht. Het was in ieder geval niet z'n pedo die iedereen gebruikte. Hij gaf echt om haar. Zuchtend richtte ik me weer op men mobiel en zette 'I won't give up, van Jason mraz erop. Ik vond dat lied echt geweldig. Het zette me altijd denken. Meestal was het liefde, maar soms kreeg ik er ook rust van. Bijvoorbeeld als ik weer ruzie had met men ouders. Nou dan kon elk lied me wel rustig krijgen. Zonder muziek had ik ze misschien al lang dood geschoten. Oke dat zou ik toch nooit doen, maar het zou zomaar kunnen. Ik voelde hoe men vader de auto startte en begon te rijden. Ik keek nog even naar ons huis wat er maar zo eenzaam bij stond. Zou het mij net zo erg missen, als ik hem ? Ik schudde dommig men hoofd. Hoe kan een huis nou iemand missen. Het leeft niet. Heel snugge Marleen. Ik legde men hoofd tegen het raam aan, en sloot langzaam men ogen. Wat zal ik dit plaatsje gaan missen. De huizen, de mensen, alles.

Langzaam voel ik hoe iemand me steeds aan het duwen was, wat steeds pijnlijke steken op leverde. 1 voor 1 opende ik een oog en zag dat men zusje het was die me steeds duwde. "We zijn er " mompelde ze, waarna ze nog steeds door ging met duwen. "Oke, stop maar met duwen hoor!" ze grinnikte zachtjes en ging weer aan haar kant zitten. Ik schudde raar men hoofd. Wat dat kind soms had. Ik wreef even zachtjes over men zij terwijl ik naar buiten keek. We waren bij het vliegveld zo te zien. Men vader parkeerde de auto waarna we allemaal uit stapten en onze spullen pakten. Men tas sloeg ik over men schouder en men koffer zette ik op wieltjes zodat ik die mee kon trekken. "Oke, goed bij ons blijven hé" Glimlachte men ouders terwijl we ze achterna liepen. "Ja mam, dat weten we" Ik hoorde men zusje naast me zuchten. Haar koffer werkte voor geen meter mee, waardoor ze shaggerijnig voor zich uit staarde. Zohw, die had er veel zin in.

Oke dat had niemand.