Chapter 11

De volgende dag deed ik weer helemaal niets, ik schaamde me een beetje dat ik geen werk had en geen flikker uit hoefde te voeren. Maar om nu werk te gaan zoeken leek me vrij onhandig, wie weet moest ik binnenkort elke dag voetballen! Ik besloot om maar met Jorn mee te gaan, hij gaf trainen aan een jeugdteam bij de club, ik kon hem wel even helpen.
Daar aangekomen werd ik helemaal verliefd op die kindjes, ze waren zo schattig en waren helemaal vol van voetbal. Ik trapte met ze over, hielp ze bij het aannemen van de bal en legde uit hoe ze het beste konden aannemen en gelijk door te passen. Ik vond het echt heel erg leuk.
“Zou ik dit ook kunnen doen?” vroeg ik aan Jorn. Hij knikte.
“Er zijn bijna altijd te weinig trainers, stuur maar een mailtje naar het bestuur, misschien kun je wel een F-team krijgen.”
“Doe ik gelijk!” Ik dacht na, zo deed ik ook weer wat en ik vond het nog hartstikke leuk ook. Het was vrijwillig maar dat maakte niet uit. Toen we weer naar de fietsen liepen keek ik naar de ArenA, die was goed te zien vanaf onze sportvelden, zou Chris daar nu zijn?
“Maar hoe zit het nou met die Eriksen?” vroeg Jorn.
“Chris,” verbeterde ik hem.
“Met Chris.”
“Nou, eh, goed,” antwoordde ik.
“Hebben jullie iets?” Ik dacht na, het was wel iets maar het had geen naam.
“We hebben wel iets ja, maar het is nog niet officieel. Hij komt zaterdag ook kijken, en zaterdagavond ga ik mee met een etentje van zijn team.”
“Leuk! Neem je hem ook eens mee naar huis?”
“Ooit,” antwoordde ik, “maar hoe zit het met jou vriendinnetje?”
“Heb ik niet.”
“En Emily dan?” plaagde ik hem, ik wist dat hij haar altijd wel leuk vond.
“Houd op, ik vind haar niet leuk,” antwoordde hij kortaf.
“Sorry hoor, wist niet dat je boos werd.”
“Nevermind, maar nog even over Chris, vind je hem echt leuk?” vroeg hij.
“Ja… hoe zo?”
“Gewoon, dan hoop ik voor je dat het echt iets wordt!”
“Wat lief van je,” zei ik gemeend. We fietsten naar huis, thuis aangekomen mailde ik gelijk het bestuur dat ik wel trainen wilde geven. Ik ging die avond maar vroeg op bed, hoe meer ik sliep, hoe sneller de dagen om gingen. Ook donderdag en vrijdag waren maar saaie dagen, ik sprak Emily niet zoveel en ik werd steeds zenuwachtiger voor zaterdag. Vooral omdat de training van donderdag bar slecht ging.
“Zaterdag gaat goed komen hoor!” sprak mijn trainster me moed in.
Zaterdagochtend werd ik wakker van mijn vader die enthousiast mijn kamer binnensprong.
“Vandaag moet het gebeuren!” riep hij. Ik werd er weer zenuwachtig van en had daardoor geen eens zin om nog verder te slapen. Ik was een half uur te vroeg klaar. Mijn telefoon trilde en ik las op het schermpje dat het Chris was.
Ik ben er ongeveer over drie kwartier, kan ik je dan nog even zien? (:
Yes, ik hoopte al dat ik hem voor de tijd nog even kon spreken.
Ja! Tot zo!
“Komt Chris ook?” vroeg mijn moeder toen, alsof ze mee had zitten lezen. Ik knikte en pakte toen mijn tas en ging in de auto zitten. Mijn ouders en broer volgden.
“Leuk, stel je hem ook even voor?” vroeg ze toen we zaten.
“Misschien,” antwoordde ik.
“Ik stel hem wel aan je voor,” zei mijn vader.
“Dat doe je niet,” antwoordde mijn moeder toen fel.
“Waarom niet? Laat me.”
“Nee, laat hem,” zei ik. Er ontstond een gespannen stilte in de auto, gelukkig waren we al snel bij de voetbalclub. Ik haastte me met mijn tas uit de auto en zag Chris al bij het veld staan, een paar meisjes uit mijn team keken een beetje jaloers toen ik naar hem toe liep.
“Hé talentje,” zei hij glimlachend. Hij gaf me een knuffel en een kus op mijn wang.
“Ik vind het echt leuk dat je er bent,” zei ik.
“Ik vind het ook leuk, je gaat ze eens even wat laten zien,” zei hij lief.
“Ik hoop het.”
“Het komt helemaal goed,” zei hij bemoedigend. Hij hield me stevig vast en ik voelde me helemaal veilig in zijn armen.
“Marenne!” hoorde ik Emily schreeuwen.
“En Chris!” er iets zachter achter aan. Chris grinnikte en liet me los. Emily gaf me een knuffel en groette Chris.
“We moeten omkleden,” zei ze toen. Ik knikte, ik werd als maar zenuwachtiger.
“Zet ‘m op!” zei Chris, hij gaf me een vlug kusje en toen liep ik achter de rest aan.
“Komt Chris ook kijken?” vroegen een paar van de meisjes. Ik knikte blij. Die trut van het team, Renee, keek me jaloers aan.
“Echt super leuk!” gilden ze. Mijn zenuwen werden iets minder, ik kreeg zin in de wedstrijd. Ik ging laten zien wat ik kon, het was nu of nooit. Zelfverzekerd liep ik het veld op. Ik zocht tussen de mensen die keken naar Chris, toen ik hem vond stak hij zijn duim naar me op.
Ik ging wat moeizaam van start, maar op het einde van de eerste helft speelde ik de sterren van de hemel en scoorde ik zelfs.
“Het gaat super,” zei de trainster trots toen ik in de rust van het veld afliep. We stonden 2-0 voor. In de rust meende de trainster dat we minstens 5-0 konden winnen, dit werd dan ook onze doelstelling. We liepen het veld weer op. Al in de eerste 5 minuten had ik een hele mooie combinatie met Emily en kon ik daaruit scoren, juichend vlogen we elkaar in de armen. De tegenstandsters gaven nog weinig weerstand en we scoorden er nog drie, ik gaf alle keren de assist en ik had een geweldig gevoel over de wedstrijd. We wonnen met 6-0 en hadden daarbij onze doelstelling gehaald. Ik liep eerst nog even naar mijn ouders toe, die bij Chris stonden, Jorn stond naast Chris, godzijdank niet mijn vader.
“Topper, als ze je nu niet willen!” zei mijn vader trots. Ook mijn moeder en Jorn spraken hun trots over mij uit.
“Ik zou bijna zeggen dat je maar bij mij in het team moest voetballen,” zei Chris met een glimlach.
“Slijmbal,” zei ik lachend.
“Wát? Je hebt echt heel goed gevoetbald!” Hij sloeg een arm om me heen en zo liepen we het veld af.
“Ik ga in de kantine zitten, tot zo,” zei hij, toen ik de kleedhokken in liep.
“Je speelde geweldig!” riep Emily toen ik naar binnen kwam. Mijn trainster knikte instemmend.
“Ja het ging lekker,” antwoordde ik.
“Maar iedereen speelde goed,” zei ik toen.
“Ja, jullie hebben het goed gedaan, ik ben trots op jullie,” zei de trainster instemmend. Zo snel mogelijk douchte ik en kleedde ik me om zodat ik weer naar Chris toe kon. Toen ik de kantine inliep zag ik Chris alweer bij mijn ouders aan tafel zitten, ik vroeg me af of hij bij ze was komen zitten of andersom…
“Hé,” zei Chris toen hij me aan zag komen lopen. Ik pakte een stoel en ging naast hem zitten.
“Dus, je gaat vanavond mee uit eten?” vroeg mijn vader. Ik keek Chris aan, hij keek me lachend aan.
“Ja,” antwoordde ik.
“Wat zei je trainster?” vroeg Chris toen.
“Dat het goed ging! Ik hoop zo dat ik ben opgevallen!”
“Vast wel,” zei Chris met een knipoog. Hij kneep me zachtjes in mijn hand.
“Ik moet nu gaan, we hebben zo nog een korte training. Ik haal je vanavond op, oké?” zei Chris.
“Is goed, succes en tot vanavond,” zei ik. Chris gaf me een kus op mijn wang, zei mijn ouders en broer gedag en liep toen weg.
“Wat een leuke jongen,” zei mijn moeder. Dat had ze goed gezien, hij was geweldig!