Chapter 5.

'Ik heb goed nieuws..' Het is het laatste wat de dokter zegt als de deur dicht gaat. Een meisje is net naar binnen met haar ouders. Ik ken haar, ik heb samen met haar op een kamer gelegen. Ze is nog maar 12 jaar. Ik ben blij voor der. 'Jou dag komt ook nog schatje' fluistert mijn vader in mijn oor als hij mijn hand vasthoudt. Ik zucht en knik. Ik ben vandaag voor controle in het ziekenhuis. Vandaag krijg ik te horen of de chemokuren hebben geholpen. Dit is de dag waar ik al die jaren op heb gewacht. De dag dat ik het goede nieuws kan ontvangen. Ik ga met mijn hand door mijn haar. Ja het is eindelijk weer een beetje gegroeid. Ik heb nu een boblijn met krullen. Het ziet er niet uit maar voor mij is het perfect. Sabrina kon niet meekomen want die was met Jay maar ik had der beloofd der meteen te bellen. 'Lara Monroe?' wordt er geroepen. Ik zie mijn oude vertrouwde dokter voor de deur staan. Ze glimlacht naar me en steekt der hand naar me uit. Ik pak het aan en ik loop achter der aan naar binnen. Mijn ouders volgen me en gaan op de stoelen zitten. Ik blijf staan bij het raam. De dokter begint een gesprek met mijn ouders over de chemokuren. Buiten vliegen er vogeltjes en de zon schijnt vol op in mijn gezicht. Het is een mooie dag. Een mooie dag om goed nieuws te ontvangen. Een grote zwarte bus trekt mijn aandacht. Het stopt voor het ziekenhuis maar ik kan niet zien wie er uitstappen. 'Laar, wil je het nieuws horen?'. Ik draai me om en zie mijn ouders met tranen in hun ogen zitten. Al snel verschijnen bij mij ook de tranen en schud ik mijn hoofd. 'Ik weet het al, ik heb het nog steeds. Die kanker ziekte!' roep ik huilend. 'Lara!' roept mijn moeder geschrokken en pakt mijn hand vast. 'Eigenlijk heb ik goed nieuws voor je dame. Je bent een vechter, dat heb je al 11 jaar bewezen. De chemokuren hebben geholpen. Vanaf vandaag ben je kanker vrij' zegt de dokter met een glimlach. Mijn moeder begint te huilen en trekt me in een omhelzing. Mijn mond valt open van verbazing. Geen woord komt eruit mijn mond en geen traan uit mijn ogen. Ik bedankt de dokter zo snel mogelijk als ik kan en ren dan de deur uit. De dokter snapt wel dat ik nu mijn beste vriendin moet bellen!

Zodra ik de lift uit ben en richting de uitgang ren zie ik Sabrina al zwaaiend voor de deur staan. Ik ren gillend op der af en spring in der armen. 'Het is voorbij! Ik ben der vanaf! Geen ziekenhuizen meer, geen chemokuren meer! Het is voorbij!' Gil ik in der oor. Ze gilt met me mee en springend draaien we rondjes. 'Hoor ik goed nieuws?' hoor ik iemand roepen. Ik kijk achter me en zie Nathan glimlachend aan komen lopen. Ik sprint op hem af en spring in zijn armen. Hij zwiert me rond en geeft me een kus op mijn hoofd. 'Ik zei het toch dat alles goed zou komen' fluisterd hij in mijn oor. Geschrokken kijk ik hem aan. Waar heb ik dat eerder gehoord?