Chapter 4.

Het is nu 11 maanden geleden sinds die dag. De dag dat ik bijna mijn leven verloor. De dag dat ik bijna de strijd had opgegeven. Ik heb nog veel contact met de jongens van The Wanted en ze hebben me beloofd dat zodra het is iets beter met me gaat ik eindelijk mijn eerste concert kan bijwonen. Ook ben ik blij mee te delen dat sinds twee maanden geleden Jay en Sabrina een relatie hebben. Ze zijn ontzettend gelukkig en dat maakt me blij. Nathan is ongeveer mijn beste vriend geworden. Ik vertel hem alles wat ik heb meegemaakt en hij verteld alles over de tour en de interviews enzo. Hij is zelfs een paar keer meegegaan naar de chemokuren. De eerste keer was hij echt geschrokken maar de laatste paar keren houdt hij zich sterk tegenover mij. Ik heb niemand verteld over mijn dromen. De droom die me stand houdt omdat het zo echt lijkt.

'Je bent afwezig' fluisterd hij als hij zijn armen om mijn middel wikkelt. Zoals altijd staan we bovenop een heuvel. Ik in een wit jurkje met een spijkerblousje en hij in een spijkerbroek, een tshirt en een spijkerblouse erover heen. De wind blaast door onze haren en ik voel zijn lippen op de achterkant van mijn nek. 'Ik zit gewoon te denken' mompel ik als ik mezelf dichter tegen hem aan druk. 'Wanneer vertel je nou wie je bent' fluister ik. Ik hoor hem zuchten. 'Je weet dat dat nog niet gaat, maar ik beloof je dat ik het je snel vertel' Hij drukt een kus op mijn hoofd en trekt me mee naar beneden. Samen kijken we naar de zee en naar de prachtige zonsondergang.

Ik heb ondertussen al meerdere chemokuren ondergaan en niets helpt. Soms heb ik momenten dat ik de hoop wil opgeven en mezelf van kant wil maken. Ik ben 18 jaar en ik heb niet eens een leven. Ik leef voort naar de dag dat de dokter zegt: 'Ik heb goed nieuws..'