Chapter 2.

Alweer een dag in het ziekenhuis voor Lara. Ik ben er zo klaar mee, als ik deze kut ziekte kan overwinnen dan kan zij het zeker. We hebben elkaar ontmoet in het ziekenhuis toen zij 8 was en ik 10. We werden meteen beste vriendinnen en ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten doen. Ik klop op der slaapkamer deur. 'Laar, we moeten naar het ziekenhuis'. Als ik na 5 minuten nog steeds geen reactie van der heb doe ik voorzichtig de deur open. 'Laar?' ik kijk met mijn hoofd langs de deur en zie der in foetus houding in bed liggen. Der ogen zijn dicht en ze is bleker dan dat ze normaal is. Dit ga je niet menen.. 'Lara? Wordt wakker!' roep ik en ren naar der bed toe. Een druppeltje bloed glijdt langs der mond naar beneden en ik voel tranen in mijn ogen prikkelen. Met moeite haal ik mijn mobiel uit mijn broekzak en draai het o zo bekende telefoonnummer. 'Goedendag, u spreekt met Sabrina Harlow. Ik wil spoedend een ambulance naar St Martins Lane, London.. Ja zo spoedig mogelijk. Leukemie en ze wordt niet meer wakker. Ja ik wacht' Stom wijf. Regel gewoon die kut ambulance. 'Kom op laar, asjeblieft wordt wakker' huil ik. Ik ren naar beneden om de deur alvast open te doen daarna ren ik weer naar boven. 'Je blijft bij me hoor, ik weet hoe sterk je bent Laar! Je kan er tegen vechten, vecht er tegen!' roep ik zo hard als ik kan. 10 minuten daarna hoor ik denderende voetstappen op de trap en wordt de deur opengegooid door twee mannen. 'Aan de kant dame' zegt de ene en duwt me aan de kant. Als we bij het ziekenhuis zijn aangekomen racen ze meteen door naar de Intensive Care. Ik wordt tegengehouden door twee zusters. 'Nee laat me er door! Ze heeft me nodig!' Gil ik nog. 'Het spijt me meisje, we houden je echt op de hoogte' sust één van de zusters tegen me. Ik knik en zak op een stoel. Na een paar minuten zak ik weg.

'Sabrina? Ik dacht al dat jij dat was' Iemand schud me wakker. 'Nareesha ? Wat doe jij hier?' vraag ik gapend. 'De jongens zijn op bezoek bij een ziek meisje en ik mocht mee. Is er iets aan de hand met Lara?' vraagt ze bezorgd en komt naast me zitten. Opnieuw begin ik te huilen. 'Ze moet wakker worden' huil ik bij der uit. 'Rustig maar, het is een sterk meisje. Ze komt er wel doorheen' fluistert Nareesha en wrijft over mijn rug. 'Nareesha! Ik dacht dat ik je kwijt was' roept een jongen als ie naar ons toe komt rennen. 'Oh heey, Sabrina?' vraagt Siva. Ik zwaai en geef hem een flauwe glimlach door mijn tranen heen. Hij komt aan de andere kant van me zitten. 'Gaat dit over die vriendin van je?'. Ik knik. Zolang alles maar goed komt.