Proloog.

Ik kijk in de spiegel en zie iemand die ik niet wil zijn. Een meisje met één grote droom die ze waarschijnlijk nooit zal waarmaken. Een bleek meisje met een doel in het leven. Net 18 geworden en ze heeft nog niks van der leven gemaakt. Maar ze blijft vechten, vechten voor een gelukkig en gezond leven.

Mijn naam is Lara Monroe, ik ben net 18 en ik leef al 11 jaar met een groot probleem. Een probleem dat niet makkelijk te verhelpen is. Mijn ouders staan op het punt te gaan scheiden door mijn probleem en mijn broer is het huis uit omdat alle aandacht op mij wordt gevestigd. Dit is niet iets wat ik heb gewild, niet iets waar ik een keuze voor heb gehad. Als ik het ander had kunnen doen, dan waren we nog steeds het gelukkige gezin van 11 jaar geleden. Dan hadden we gezamenlijk Kerst kunnen vieren of gezamenlijk op vakantie. In de 18 jaar dat ik leef ben ik nog nooit op vakantie geweest. Ik ben nog nooit naar een pretpark geweest of naar een concert. Ik heb nog nooit een patatje met mayonaise gehad of een lekkere burger bij de burger kind. Mijn leven bestaat uit ziekenhuizen, medicijnen en genezen. De dokters noemen mij een wonderkind, dat ik nog leef vinden ze een wonder. Mijn beste vriendin heeft de ziekte 3 jaar geleden overwonnen en is de enige die nog hoop heeft in mijn kracht. Zij is degene die mijn hand vasthoudt tijdens elke chemokuur, zij is degene die een lach op mijn gezicht tovert als alles weer eens tegen zit. En zij is degene die al mijn dromen laat uitkomen wanneer ik de hoop heb opgegeven.

Mijn naam is Lara Monroe en ik leef al 11 jaar met de ziekte Leukemie.