Chapter 9

“Hey Marenne!” zei Chris vrolijk terwijl hij op me af kwam lopen na de training, hij was helemaal bezweet, daar werd hij eigenlijk best wel sexy van. Hij gaf me een knuffel, normaal rook ‘ie toch iets lekkerder.
“Hé Christian, man!” zei mijn vader terwijl hij hem op zijn schouder sloeg. Chris lachte en stelde zich voor aan mijn vader en broer.
“Je bent echt een topper,” zei mijn vader en hij begon met nog meer complimenten te strooien. Jorn zei niets, hij begreep het wel.
“Pap, zullen wij nog even wat drinken halen?” vroeg Jorn toen. Mijn vader knikte.
“Zie je later! En ga zo door!” zei mijn vader nog tegen Chris. Dankjewel Jorn, eeuwig bedankt, love you.
“Ik had je gewaarschuwd,” zei ik.
“Maakt niks uit, is toch leuk, beter dan dat ‘ie me uitscheldt, toch?”
“Ja, dat is waar.”
“Vond je het wel leuk?” vroeg hij toen. Ik knikte en glimlachte.
“Mooi zo, ik vroeg me af of je misschien nog zin hebt om iets te gaan doen straks?”
“Ja, leuk!” antwoordde ik.
“Oké, doen we dat. Dan ga ik nu eerst even douchen en zo en dan zie ik je straks in de kantine?” vroeg hij.
“Ja, is goed,” zei ik glimlachend, “tot straks.”
“Tot zo,” hij keek me nog even aan en ging toen richting de kleedhokken, hij gaf nog een handtekening aan een klein jongentje dat helemaal verzoop in zijn te grote Ajax-shirt.
Ik liep naar de kantine en zag Jorn en pap al zitten.
“Dus, die heb je aan de haak geslagen,” zei mijn vader trots.
“Uhm, pap…”
“Leuke knul hoor!”
“Ja,” antwoordde ik toen maar.
“Bijf je hier?” vroeg Jorn toen. Ik knikte.
“Pap, zullen we gaan?” vroeg Jorn, mij begrijpend.
“Nu al? Nou ja, als je graag wilt gaan,” zei hij toen.
“Ja, ik wil gaan,” antwoordde Jorn. Ik keek hem met een dankbare blik aan.
“Jij zou blijven hè? Neem je hem ook eens mee naar huis?”
“Ja pap, doei,” zei ik. Jorn en pap stonden op, Jorn gaf me nog een knuffel en toen liepen ze weg. Ik vroeg me af hoe lang Chris nog zou duren en wat we gingen doen. Ik keek wat rond en zag allemaal van die types als mijn vader, en wat meisjes als Emily. Zouden zij één van de spelers kennen? Toen zag ik Chris de kantine binnenlopen, hij was snel! De meisjes keken verrast op en vroegen hem om een handtekening en foto, Chris liet het gebeuren en ging toen naar mij toe.
“Ga je mee?” vroeg hij. De meisjes keken wat jaloers naar mij, ik negeerde het maar en volgde Chris naar buiten.
“Zo, als blikken konden doden,” zei Chris.
“Dan wat?” vroeg ik.
“Dan was jij dood, zag je die meisjes niet kijken?”
“Beetje,” antwoordde ik.
“Ja je mag blij zijn hoor dat je hier met mij loopt,” zei hij plagerig.
“Nou nou, eigendunk,” zei ik lachend. Ik liep vrolijk verder toen Chris bij een mooie auto bleef staan.
“Wil je niet mee of zo?” vroeg hij.
“Huh, is dat jouw auto?” vroeg ik verbaasd. Hij grinnikte en lachte.
“Stap je nog in?”
Snel ging ik op de passagiersstoel zitten.
“Wat wil je doen?” vroeg hij toen.
“Wat vind je leuk?”
“Jou,” antwoordde hij toen serieus. Ik keek hem aan, hij glimlachte lief.
“Echt hoor,” zei hij toen. Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar ik wist wel dat mijn inmiddels knalrode gezicht boekdelen sprak.
“Je bent echt heel erg schattig als je zo bloost.”
“Stop, je maakt me echt heel erg verlegen,” zei ik.
Hij lachte en pakte mijn hand vast. Een gevoel van geluk ging door mijn hele lichaam.
“We kunnen ook gewoon even door het Vondelpark wandelen?” stelde hij voor.
“Ik vind alles goed,” antwoordde ik.
“Makkelijk hoor,” zei hij, en hij knipoogde.
Hij parkeerde de auto en snel stapte hij uit.
“Blijf even zitten!” zei hij toen hij naar mijn deur toe liep. Hij deed hem voor me open.
“Dit wilde ik altijd al eens doen,” zei hij tevreden, terwijl hij mij de auto uithielp.
Toen ik stond trok hij me tegen zich aan, ik voelde me echt het gelukkigste meisje ooit.
“Je bent echt heel lief,” zei ik toen zachtjes. Hij glimlachte en keek me aan.
“En jij bent echt geweldig,” zei hij en hij zoende me.
Toen we stopten drukte ik me nog even tegen zich aan, het liefst liet ik niet meer los. Maar Chris had andere plannen en sleurde me mee. Hand in hand liepen we het Vondelpark in, waar nog veel andere mensen liepen.
“Was die andere jongen jouw broer?” vroeg Chris na een tijdje.
“Ja, Jorn heet hij.”
“Oké, hij lijkt me wel aardig.”
“Is hij ook, ik kan ook goed met hem opschieten,” antwoordde ik.
“Leuk is dat, kon ik ook altijd met mijn zus.”
“Oh ja, die woont zeker nog in Denemarken?” vroeg ik.
“Ja, ik woon hier in een soort pleeggezin, ook hele leuke mensen hoor.”
“Mooi zo. En je hebt Nicolai natuurlijk!”
“Ja, dat is wel heel fijn hoor, maar de rest van het team zorgt er ook wel voor dat ik het hier gewoon leuk heb, we zijn een hechte groep,” vertelde Chris.
“Moet ook wel, anders kun je nooit goed als een team functioneren.”
“Dat is waar, je kan binnenkort wel eens mee als we weer uit gaan met de jongens!” zei Chris enthousiast.
“Ja, kan vast wel een keer,” antwoordde ik. Op zich leek het me wel leuk, maar ik kende alleen Nicolai een beetje, ik zou me vast wat ongemakkelijk voelen.
“Ze zijn echt heel aardig hoor,” zei Chris, alsof hij mijn gedachten kon lezen.
“Gelukkig maar.” Hij keek me glimlachend aan.
“Zullen we even gaan zitten?” vroeg hij. Ik knikte en we liepen naar een bankje toe. Toen we zaten sloeg hij een arm om me heen.
“Weet je,” zei Chris.
“Nee?”
“Ik wist nooit hoe verliefd zijn moest voelen, maar nu weet ik het wel,” zei hij zachtjes. Ik keek naar hem, naar zijn mooie sprekende ogen.
“Ik ook,” zei ik, ik gaf hem een kusje maar dat vond hij niet genoeg en hij maakte er een lange zoen van.
“Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd,” zei ik lachend.
“Dan vraag ik me af wat ik allemaal geëerd heb voordat ik jou tegenkwam,” zei hij nadenkend.
“Och slijmbal,” zei ik en ik gaf hem een por in zijn zij. Hij kon daar blijkbaar niet goed tegen en hij sprong half van zijn plek af. Ik begon te lachen.
“Oh wacht maar, kun jij tegen kietelen?” vroeg hij. Ik knikte snel, al kon ik helemaal niet tegen kietelen.
“Jammer,” zei hij en hij ging weer naast me zitten. Gelukkig, hij ging me niet kietelen.
Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, maar dat mislukte.
“Oh je liegt!” zei hij en hij begon te kietelen.
“Aaah,” gilde ik, “stop, niet doen!”
“Wat krijg ik als ik stop?”
“Wat je wilt!” lachte ik.
“Oké,” zei hij serieus terwijl hij stopte, “je gaat zaterdagavond mee naar een etentje van mijn voetbalteam.”
Ik keek hem verbaasd aan, meende hij dat nou?
“Wil je dat graag?”
“Ja, en jij moet, want anders kietel ik je weer,” zei hij nog steeds heel serieus.
“Ik vind het eigenlijk heel vervelend om mee te gaan, maar het moet maar,” antwoordde ik zo serieus mogelijk.
“Nou ja, anders moet ik maar om een ander meisje zoeken dat mee wil.”
“Hé, nee, ik ga mee,” zei ik snel.
“Ik wist het,” zei hij en hij gaf me een kus.
“Ga je mee?” vroeg hij toen, en hij stond op. Ik keek even hoe laat het was en besefte dat ik over twee uur alweer richting mijn training moest.
“Ik moet over twee uur trainen, dus eigenlijk moet ik bijna wel naar huis,” zei ik toen.
“Is goed, ik breng je even thuis,” zei hij lief.
“Dat is je geraden.”
We reden naar mijn huis en hij bracht me nog naar de deur om me zo’n kus te geven die je altijd in films ziet, maar dit keer was het echt.
“Succes met trainen,” zei hij, hij glimlachte en liep toen weer naar zijn auto.
“Dankje, doei!” Ik keek hoe hij wegreed en begon nog net niet te springen van blijdschap. Hij nam me mee naar een teamuitje! Wauw, waren we nou eigenlijk echt samen of niet? Het was eigenlijk nog maar heel kort, maar het voelde alsof ik hem al jaren kende. Het voelde gewoon goed…