Licht aan het einde van het pad

Ik woonde in een weeshuis. Ik had geen toekomst, althans, dat dacht ik. Geen lichtje aan het einde van mijn pad dat ik kon zien. Op de dag dat ik hoorde dat ik geadopteerd werd door een familie in Nederland, kreeg ik hoop. Hoop om dingen te kunnen beleven, dan alsmaar in het weeshuis te zitten zonder toekomst. Nu zag ik een lichtje aan het einde van het pad. Nu kon ik het pad ook beter zien, een tunnel van groene bomen en een lichtopening aan het einde. De toekomst die lag voor me open. Ik was niet langer meer gevangen, ik kon doen wat ik wilde. Alles om me heen ging open, alle deuren die eerst gesloten waren, gingen open.

“Kom dan!” roep ik naar mijn zus als ik een paarse steen in de grond zie. Eindelijk komt mijn zus eraan.
“Wat is dat?” vraagt ze.
“Ik denk een edelsteen” zeg ik.
“Kom, we gaan het opgraven” zegt ze en ze begint het aarde weg te halen van de steen. Mijn ouders lopen alweer door.
“Wacht nou, we hebben een edelsteen gevonden!” roep ik naar ze.
“Ach joh, als je wilt, kopen we er wel één” en ze lopen verder. Mijn zus en ik zitten nog steeds te graven. Als we hem bijna hebben, zijn mijn ouders al bijna uit het zicht. Zuchtend sta ik op en mijn zus ook.
“Die krijgen we dus nooit meer” zeg ik sip.
“Ach joh, kom op. Zo belangrijk is die steen ook weer niet” zeg ze dan. En we rennen naar mijn ouders die aan het einde van het pad in het bos zijn. Overal is groen om ons heen en de bomen hangen over elkaar. Net een tunnel, denk ik.

Een flashback die me doet denken aan de dag dat ik hoorde dat ik geadopteerd werd. Ik glimlach bij die gedachte. Ik lig languit op het groene gras wat nog vol zit met dauwdruppeltjes van de vroege ochtend.

Ik loop door de tuin van een landhuis, samen met mijn ouders. Overal is het groen. Over de houten balken van de pergola’s en de stenen muurtjes aan de linker zijde van mij. Ik ga op een bankje zitten dat vlakbij me staat. Ik kijk naar het licht dat er doorheen komt. Het is mooi.
“Even een foto” zegt mijn vader tegen me.
Ik ga goed zitten en ik lach lief in de camera.
“Zo, die is klaar” zegt hij als hij klaar is.
“Kom je, we gaan weer verder” en mijn moeder reikt me haar hand. Ik neem het aan en ik sta op. Dan lopen we naar de uitgang, verlicht door het felle zonlicht.

Allemaal dingen die ik me nog herinner en me doen denken aan het bospad, bogen van bomen over het bospad en aan het einde de verlichte opening. Verlicht door de zon. Zuchtend sta ik op, veeg de dauwdruppeltjes van me af en loop glimlachend naar binnen. Dan ik maak me klaar voor de rest van de dag.