Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1:
‘Mary Toronto, wees nou niet zo koppig. Stap in de auto, dit is voor je eigen bestwil.’ Verbaast kijk ik hem aan. ‘Voor mijn eigen bestwil? MIJN EIGEN BESTWIL?!’ Wat denkt die vent wel niet? Dat ik naar Nederland ga omdat ik dat leuk vind? Nee. Omdat daar meer feestjes zijn? Nee. Zijn daar beroemde mensen die je mee uitvragen? Nee. Zijn daar mensen die je kennen als beroemd? Nee. Dus, NIET voor mijn eigen bestwil. Ik kijk mijn vader in de ogen en probeer zo veel mogelijk kwaadheid te laten zien. Maar mijn vader laat zich deze keer niet ompraten. ‘Mary, ik weet wat je nu denkt. Dus, stop ermee!’ ‘Why would I? To make you happy? C’mon, that doesn’t matter.’ Ik zie dat mijn vader boos word. Achter mij zie ik mijn broers aankomen lopen. Normaal zou ik nu naar ze toe lopen, maar deze keer niet. Zij zijn de schuld van dit alles. ‘Mary!’ Mijn vader begint te schreeuwen. Alweer. Ik zie dat hij bijna ontploft. ‘Hebben we daar nu die dure lessen Nederlands voor verspilt?! Van nu af aan spreken we alleen nog maar Nederlands.’ Ik negeer hem. Wat maakt mij dat nou weer uit. Ik kijk om me heen. En ik zie niemand. Geen van mij vrienden is komen opdagen om mij gedag te komen zeggen. De lafaards. Behalve natuurlijk mijn puppy, Alladin. Zacht piepend staat hij voor mijn voeten. Ik glimlach naar hem en hij begint hard te kwispelen. Alladin is de beste vriend die ik ooit heb gehad. Hij begrijpt mij, en ik begrijp hem. Vanaf dag 1 wist ik dat wij lotgenoten zijn. Ik til hem op en geef hem een aai over zijn koppie. Terug krijg ik een lik over mijn kin. Nog steeds staat mijn vader mij aan te kijken. Ik recht mijn rug, en ga in de auto zitten. Naast Mike. Hij glimlacht naar mij maar ik negeer hem. Al zijn we familie, dit vergeef ik hem nooit. Als mijn vader in de auto zit, zijn we eindelijk compleet. Als de chauffeur de moter wil starten, bedenk ik me plotseling iets. ‘Wait! I forget something in my room!’ Ik sla de portier open, geef Alladin aan Mike en ren terug naar het huis. Ik sla de deur achter mij dicht en sta stil. Ik kijk om me heen. Naar de kroonluchter boven mijn hoofd, hoe vaak had ik die lelijk en irritant gevonden, maar nu vind ik hem prachtig. Links de trap. Het was een trap zoals je niet gewend bent. Ik vraag me af of er een mooiere trap zou bestaan. Langzaam stap ik op de eerste treden. Dan sla ik de tweede en de derde tree over en stap op de vierde. Ik stap op de vijfde, en sla de zesde over. Ik glimlach in mezelf. Ik weet precies welke treden niet kraken en welke wel. Uiteindelijk kom ik helemaal bovenaan uit. Bij zolder. Ik doe de deur open en ik zie dat de kamer helemaal leeg is. Dit was nooit zo. De hele zolder kamer lag vol met troep. Maar toch ook weer geen troep, want je wil het niet kwijt. Ik loop maar het einde van de zolder kamer. Ik zie dat er nog een schilderij is blijven hangen. Dat ik mooi. Ik voel met mijn handen onder het schilderij aan de stenen. Ik voel dat ze nog steeds los zitten. Ik trek eraan tot er 1 los komt. Dan wordt het makkelijker. Ik blijf doorgaan tot het eigenlijk 1 groot hol is geworden. Ik buk en krijp er door heen. Dab kom in een klein, maar gezellig kamertje. Zuchtend laat is mij op de kussens vallen die ik er had neergelegd. Ik kijk naar de foto’s die aan de muur hangen. Ik zie een vrolijke vrouw met kuiltjes in haar wangen. Op de volgende foto zie ik haar weer, maar dan met mij erbij, als klein kind. Ik pers mijn ogen dicht en probeer te huilen. Maar ik kan het niet. Ik kan niet meer huilen sinds mama overleed. Ik pak een kasje wat op een oud krukje staat. Er ligt een briefje in.
13 November 2007.
‘Lieve Mary,
Het spijt me wat er is gebeurt. Ik had gewild dat ik langer had geleefd, maar dit is nu eenmaal mijn lot. Je bent nu nog maar een klein meisje, maar ik weet zeker dat je later zal opbloeien tot een mooie, verstandige vrouw. Ik vind het vreselijk om je alleen te laten, alleen in deze vreselijke wereld vol met pijn en bedrog. Het stelt me gerust dat je met je vader en met 2 grote broers achterblijft. En ik weet zeker dat ze van je houden, even veel als dat ik van je hield,
Dikke kus, Mama.’